استنابه

[ویکی فقه] استنابه به معنی نایب گرفتن است. و در باب جهاد به آن اشاره شده است.
در اصطلاح فقهی در باب جهاد به این معنی است: کسی که بر او جهاد واجب عینی نیست، از طرف خود و با خرج و مال شخصی، نایب بگیرد و به جبهه جهت جنگ با دشمن بفرستد.
سند حکم استنابه
ریشه آن، حدیث زیر است:امام باقر (ع) فرمود: «انَّ عَلِیًّا (ع) سُئِلَ عَنِ الْاجْعالِ لِلْغَزْوِ؟ فَقالَ: لابَأْسَ بِهِ بِانْ یَغْزُوالرَّجُلُ عَنِ الرَّجُلِ وَ یَأْخُذَ مِنْهُ الْجُعُل»«از حضرت علی (ع) در باره قرار دادن فردی به جای خود جهت رفتن به جنگ با دشمن سؤال شد؟ حضرت فرمود: جایز است کسی از دیگری نیابت کند و به جهاد رود و از او طبق قرارداد اجرت و مزد بگیرد.»