موشک کروز

سامانه موشکی کروز (به انگلیسی: Cruise missile) نوعی هواگرد بی سرنشین هدایت شونده است که مسیر آن تا رسیدن به هدف قابل تغییر و هدایت است. در اغلب سامانه های کروز از نوعی موتور جت استفاده می شود در حالیکه موشک های دیگر از موتور راکتی استفاده می کنند.
زمین پایه
هواپایه
دریاپایه
موشک های کروز معمولاً تمام مسیر خود را در ارتفاع بسیار پائین (برای جلوگیری از تشخیص توسط رادارهای دشمن) و با سرعت تقریباً ثابت با سرعت مافوق صوت یا نزدیک به صوت طی می کنند. تفاوت موشک کروز با پهپاد اینست که کروزها فقط به عنوان یک سلاح استفاده می شوند و کلاهک جنگی بخشی از بدنه آنهاست.
از نظر قدمت سلاح آلمانی وی-۱ اولین کروز عملیاتی است که در سال ۱۹۴۴ علیه انگلیس به کار گرفته شده. وی-۱ها با ۷۰ درصد ناکامی از موفقیت نسبی برخوردار بودند. پرواز مستقیم و سرعت کم این موشک باعث می شد که درجه آسیب پذیری و ضایعات آن بیشتر شود و همچنین به وسیله رادارهای دشمن کشف، رهگیری و توسط هواپیماهایی که سرعت بیشتری را داشتند مورد هدف قرار بگیرند.
بعد از جنگ جهانی دوم هر دو بلوک شرق و غرب دستیابی به موشکهای دورپرواز همراه با انعطاف پذیری بیشتر را دنبال کردند تا اینکه در سال ۱۹۷۰ پیشرفت هایی در میکروالکترونیک، رایانه و موتورهای توربوفن کوچک حاصل شد. بهره گیری از این دو پدیده فناوری ساخت موشک های کروز امروزی را امکان پذیر ساخته است.

موشک کروز (cruise missile)
موشک هدایت شوندۀ دوربُرد که دارای سیستم رادار جست وجوی منطقه است و با سرعت متوسط و در ارتفاع پایین پرواز می کند. این موشک از اخلاف وی۱ آلمانی در جنگ جهانی دوم است. آزمایش های اولیه در دهۀ ۱۹۵۰ معایب موشک کروز را آشکار کرد ازجمله مصرف بالای سوخت و سرعت نسبتاً پایین (در مقایسه با موشک های بالیستیکی قاره پیما) و همچنین کم دقتی و داشتن کلاهک کوچک. اصلاحاتی که با استفاده از روش پیمایش مسافت زمین برای سیستم های هدایت کننده انجام شد، حداکثر دقت را در پروازهای با ارتفاع کم بعد از پرتاب از یک پرتابگر متحرک زمینی (موشک کروز پرتاب شونده از زمین)، از هواپیما (موشک کروز پرتاب شونده از هوا) یا از زیردریایی یا کشتی (موشک کروز پرتاب شونده از دریا) فراهم کرده است. مذاکرات محدودکردن سلاح های استراتژیک در ۱۹۷۲ شامل موشک های کروز نمی شد و لذا تحقیقات دربارۀ سیستم های اصلاح شده ادامه یافت. طی دهۀ ۱۹۷۰، شوروی (سابق) سلاح های اتمی میان بُرد خود را افزایش داد که به سمت اروپای غربی هدف گیری شده بود و در همان زمان دفاع هوایی خود را نیز تقویت کرد. بنابراین در ۱۹۷۹ ناتو تصمیم دوجنبه ای اتخاذ کرد تا بدین ترتیب از یک طرف موشک های کروز بیشتری به دست آورد و از طرف دیگر هم زمان با موافقت با پیمان کنترل تسلیحات حاضر شود در صورتی که شوروی نیز دست به اقدام متقابل بزند، نسبت به برچیدن موشک هایش اقدام کند. موشک های پرتاب شونده از زمین موسوم به «تام هاوک» از ۱۹۸۳ به بعد به کار گرفته شد. پیمان نیروی هسته ای با برد متوسط ۱۹۸۷ باعث شد که موشک های پرتابی از زمین کنار گذاشته شوند. از موشک های کروز «تام هاوک» در ۱۹۹۱ در جنگ خلیج فارس استفاده شد.