اصحاب الرس

اَصحابُ الرَّسّ
(در عربی به معنی قوم چاه) در قرآن قومی گناه پیشه، در ردیف عاد و ثمود (فُرقان، ۳۸؛ ق، ۱۹). بیشتر مفسّران برآن اند که اصحاب الرّس طایفه ای بوده اند که در شهر یمامه می زیستند و پیامبری برای آن ها برگزیده شد؛ اما آنان او را تکذیب کردند و در چاهی انداختند. چون چاه یا در چاه انداختن در عربی «رس» نام دارد، لذا آن ها را اصحاب رس نامید ه اند. از گناهان فراوانی که این قوم مرتکب شده اند می توان به پرستش درخت صنوبر، عبادت دوشیزگان، و عادت مساحقه در میان زنان این قوم، اشاره کرد. نام پیامبر این قوم محل اختلاف است؛ برخی او را شعیب، برخی حنظلة بن صفوان و کسانی هم موسی (غیر از موسی پیامبر بنی اسرائیل) دانسته اند.