اب هراسی

آب هراسی. آب هراسی(به انگلیسی: Aquaphobia) یک نوع ترس غیرطبیعی و مداوم از آب است. آب هراسی هراس خاصی است که مستلزم سطحی از ترس می باشد که خارج از کنترل بیمار بوده یا ممکن است با زندگی روزانه او تداخل ایجاد کند. افراد به شیوه های متعددی از آب هراسی رنج می برند و ممکن است این حالت راحتی طی مواجهه با آب در یک اقیانوس، یک رودخانه، یا حتی یک وان حمام تجربه کنند و اینها را به منزله یک تهدید قریب الوقوع ببینند. چنین افرادی ممکن است از انجام فعالیت هایی مانند قایق رانی و شنا اجتناب بکنند، یا آن ها ممکن است به رغم داشتن تسلط کافی برمهارت های شنا، از شنا کردن در اقیانوس عمیق جلوگیری و خودداری بنمایند. این اضطراب عموماً به خیس و مرطوب شدن با آب یا ترشح و پاشیده شدن آن در شرایط غیرمنتظره، یا تحت فشار شدید آب قرار گرفتن بدن یا پرتاب به داخل آب نیز گسترش داده می شود.
تجربهٔ آسیب زای ناشی از آب
ممکن است یکی از اعضای خانواده دچار یک تجربهٔ آسیب زای ناشی از آب شده باشد، و همان ممکن است در بروز این حالت دخیل و مؤثر باشد.
محدودیت های فرهنگی (نظیر افرادی که در بیابانها و کویر بار آمده اند)
ترس غریزی
سایر علل
هراس ها(درمفهوم بالینی کلمه) شایعترین شکل از اختلالات اضطرابی هستند. یک مطالعه که توسط مؤسسه ملی سلامت روان(به انگلیسی: NIMH) صورت گرفته است، نشان داده که بین ۸٫۷ ٪ و ۱۸٫۱ ٪ از آمریکایی ها از هراس ها رنج می برند. در تفکیک سنی و جنسیتی یا بر اساس سن و جنس، مطالعه نشان داد که هراس ها شایع ترین بیماری روانی در بین زنان در تمام گروه های سنی بودند و در میان مردان مسن تر از ۲۵ سال دومین بیماری شایع به شمار می آمدند.
از بین هراس های ساده، آب هراسی یک زیرگروه بیشتر رایج است. در یک مقاله دربارهٔ اختلالات اضطرابی، «لیندال» (به انگلیسی: Lindal)و «استفانسون» (به انگلیسی: Stefansson)نشان داده اند که آب هراسی ممکن است بر روی بیشتر ۱٫۸ ٪ از جمعیت عمومی اهل ایسلند، یا تقریباً در یک نفر از هر پنجاه نفر این افراد، تأثیرگذار باشد.
متخصصین پزشکی نشان داده اند که آب هراسی ممکن است خود را در یک فرد از طریق تجارب خاص او، آشکار سازد یا به عوامل بیولوژیکی وابسته باشد. در برخی از افراد ممکن است این نوع هراس، به عنوان یک واکنش در قبال یک تجربه آسیب زای ناشی از آب پیش آمده باشد. مثل فردی که نزدیک بوده در آب غرق شود یا رویدادهای دیگر اینچنینی. دیگران ممکن است شکستهای ساده ای در فراگیری تجارب مرتبط با آب داشته باشند از جمله رویدادهایی همچون حوادث موقع یادگیری شنا یا قایقرانی که به عوامل فرهنگی نیز مربوط است. افراد دیگر ممکن است از یک واکنش «غریزی»(از روی غریزه) نسبت به آب رنج ببرند، که جدا از هر گونه علت قابل مشاهده رخ داده باشد. این افراد یک واکنش باطنی و درونی نسبت به آب دارند که میزان راحتی آن ها را در مواجهه با هر نوع از فعالیت های مرتبط با آب، مثل شنا کردن، به طور اساسی و بنیادین محدود می سازد. دیگر بیماران مبتلا به این حالت ممکن است ناراحتی های دیگری را در پیرامون آب تجربه کرده باشند، بدون آن که در هیچیک از سه مقولهٔ ذکر شده قبلی بگنجند.