پادشاهی میانه مصر

پادشاهی میانه دوره ای از تاریخ مصر باستان است که پس از دوره نخست میانی و پیش از دوره دوم میانی پدیدار شد. این دوران همراه با آرامش نسبی در کشور و گسترش فعالیت های اقتصادی و تجاری بود.
دودمان یازدهم: منتوهوتپ دوم آغازگر یکپارچگی دوباره مصر پس از آشوب و هرج و مرج دوره نخست میانی بود. او با شکست شاهان دودمان دهمی مستقر در هراکلئوپولیس توانست شهر خود، تبس، را پایتخت مصر کند. او همچنین توانست با فتح بیشتر مناطق مصر تا سال ۳۹ به تخت نشستنش، حاکمیت مرکزی قوی ای ایجاد کند. از این رو او را بنیان گذار پادشاهی میانه می دانند.
دودمان دوازدهم: این دودمان با ظهور فرعون نیرومند آمنمهات یکم آغاز شد. او پایتخت نویی به نام آمنمهات ایچتاوی (آمنمهات، فاتح دو سرزمین) در شمال مصر و جنوب ممفیس بنا کرد.
فرعون های پادشاهی میانه در میان سال های ۲۰۵۵ تا ۱۶۵۰ پیش از میلاد مسیح و برای نزدیک به ۴۰۰ سال بر مصر فرمانروایی می کردند. این پادشاهان دو دودمان بزرگ را تشکیل می دادند:
این دوره با آرامش نسبی و فراوانی همراه بود. خدایگانی که در این دوره بیشتر مورد توجه قرار گرفتند منثو - خدای شاهین گونه ای که بیشتر در ارمنت، مدامود، و تبس هوادار داشت - و آمون بودند. نخستین سازه های تبس در کرانه غربی شهر به همراه مجموعه آرامگاه منتوهوتپ دوم که در منطقه سنگلاخی دیر البحری واقع بود، قرار داشتند.
پادشاهی میانه شاهد پی ریزی نخستین سازه ها در کارناک توسط سنوسرت یکم بود. این شاهان پادشاهی نوین مصر بودند که بناهای اصلی کارناک را ساخت و تکمیل کردند.