مختصات: ۲۶°۱۲′ شمالی ۱۲۷°۴۱′ شرقی / ۲۶٫۲۰۰°شمالی ۱۲۷٫۶۸۳°شرقی / 26.200; 127.683
۱۳۷۲ میلادی - فرستادگان دودمان مینگ از اوکیناوا که به سه پادشاهی تقسیم شده بود، دیدن کردند. دادن خراج به امپراتوری چین شروع شد.
۱۴۱۶ میلادی - چوزان به رهبری شو هاشی، ناکیجین گوسکو، پایتخت هوکوزان را به تصرف خود درآورد.
۱۴۲۹ میلادی - چوزان، شیماجیری اوساتو گوسوکو، پایتخت نانزان را به تصرف خود درآورد.
۱۴۷۰ میلادی - شو ان (کانمارو)، دومین دودمان شو را بنیان نهاد.
۱۴۷۷ میلادی - شو شی، پادشاه سوم بر تخت نشست و دوران طلایی پادشاهی شروع شد.
۵ آوریل ۱۶۰۹ میلادی - ارباب قلمروی ساتسوما، در جنوب کیوشو پادشاهی ریوکیو را شکست داده و آنرا خراجگزار ژاپن کرد.
۱۶۲۴ میلادی - حاکم ساتسوما جزایر آمامی را به خاک خود ضمیمه کرد.
۱۸۴۶ میلادی - دکتر برنارد ژان بتلهیم (فوت شده در ۱۸۷۰)، یک مبلغ آیین پروتستان، به پادشاهی ریوکیو آمد و اولین بیمارستان خارجی را در معبد نامینو گوکوکوجی ساخت.
۱۸۵۳ میلادی - ناخدا متیو پری از نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا از پادشاهی ریوکیو دیدن کرد. بتلهیم با او رفت.
۱۸۶۶ میلادی - آخرین هیئت اعزامی دودمان چینگ از این پادشاهی دیدن کرد.
۱۸۷۲ میلادی - دولت ژاپن بطور یکجانبه، پادشاهی ریوکیو را منحل اعلام کرده و شو تای (尚泰، آخرین پادشاه ریوکیو) را به عنوان سرپرست قلمروی ریوکیو (藩王 با تلفظ هان او) منصوب کرد.
۱۸۷۴ میلادی - آخرین مأمور خراجگزاری چین از ناها مرکز منطقه ریوکیو خارج شد.
۱۸۷۹ میلادی - ژاپن، منطقه ریوکیو را با استان اوکیناوا جایگزین کرده و این جزیره را بطور رسمی به خاک خود ضمیمه کرد. عنوان مارکیز (侯爵) را به آخرین شاه ریوکیو، شو تای دادند و او را مجبور به رفتن به توکیو کردند.
پادشاهی ریوکیو (به ژاپنی: 琉球王国، ریوکیو اوکوکو) (به ریوکیویی: 琉球國، روچو کوکو) (چینی سنتی: 琉球國) (چینی ساده شده: 琉球国) (به پین یین: Liúqiú Guó) که با نام تاریخی انگلیسی Lewchew یا Luchu شناخته می شود یک پادشاهی مستقل بوده که بر بیشتر جزایر ریوکیو از قرن پانزدهم تا قرن نوزدهم میلادی فرمانروایی می کرده است. پادشاهان ریوکیو مردمان جزیره اوکیناوا را متحد کرده و قلمرو خود را تا جزایر آمامی (امروزه متعلق به استان کاگوشیمای ژاپن است) و جزایر ساکیشیما نزدیک تایوان گسترش دادند. با وجود اندازه کوچک، این پادشاهی نقش مهمی در تجارت دوران قرون وسطی شرق و جنوب شرق آسیا بر عهده داشت.
نشان پادشاهی
در قرن چهاردهم میلادی، قلمروهای پراکنده جزایر اوکیناوا در سه قلمرو شاهزاده نشین متحد شدند: هوکوزان (北山، کوهستان شمالی)، چوزان (中山، کوهستان میانی) و نانزان (南山، کوهستان جنوبی). از این سه شاهزاده نشین با نام کلی دوران سه پادشاهی یا سانزان (三山، سه کوهستان) نام برده می شود. هوکوزان که بیش از نیمی از جزیره اوکیناوا را در اختیار داشت از لحاظ زمین و قدرت نظامی قویترین اما از لحاظ اقتصادی ضعیفترین بود. چوزان در مرکز و با پایتختی شوری قویترین از لحاظ اقتصاد بود. نانزان در جنوب نیز شامل بندرهای مهم ناها و کانه مورا بود که مرکز تحصیلات کلاسیک چینی بودند.
۱۳۷۲ میلادی - فرستادگان دودمان مینگ از اوکیناوا که به سه پادشاهی تقسیم شده بود، دیدن کردند. دادن خراج به امپراتوری چین شروع شد.
۱۴۱۶ میلادی - چوزان به رهبری شو هاشی، ناکیجین گوسکو، پایتخت هوکوزان را به تصرف خود درآورد.
۱۴۲۹ میلادی - چوزان، شیماجیری اوساتو گوسوکو، پایتخت نانزان را به تصرف خود درآورد.
۱۴۷۰ میلادی - شو ان (کانمارو)، دومین دودمان شو را بنیان نهاد.
۱۴۷۷ میلادی - شو شی، پادشاه سوم بر تخت نشست و دوران طلایی پادشاهی شروع شد.
۵ آوریل ۱۶۰۹ میلادی - ارباب قلمروی ساتسوما، در جنوب کیوشو پادشاهی ریوکیو را شکست داده و آنرا خراجگزار ژاپن کرد.
۱۶۲۴ میلادی - حاکم ساتسوما جزایر آمامی را به خاک خود ضمیمه کرد.
۱۸۴۶ میلادی - دکتر برنارد ژان بتلهیم (فوت شده در ۱۸۷۰)، یک مبلغ آیین پروتستان، به پادشاهی ریوکیو آمد و اولین بیمارستان خارجی را در معبد نامینو گوکوکوجی ساخت.
۱۸۵۳ میلادی - ناخدا متیو پری از نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا از پادشاهی ریوکیو دیدن کرد. بتلهیم با او رفت.
۱۸۶۶ میلادی - آخرین هیئت اعزامی دودمان چینگ از این پادشاهی دیدن کرد.
۱۸۷۲ میلادی - دولت ژاپن بطور یکجانبه، پادشاهی ریوکیو را منحل اعلام کرده و شو تای (尚泰، آخرین پادشاه ریوکیو) را به عنوان سرپرست قلمروی ریوکیو (藩王 با تلفظ هان او) منصوب کرد.
۱۸۷۴ میلادی - آخرین مأمور خراجگزاری چین از ناها مرکز منطقه ریوکیو خارج شد.
۱۸۷۹ میلادی - ژاپن، منطقه ریوکیو را با استان اوکیناوا جایگزین کرده و این جزیره را بطور رسمی به خاک خود ضمیمه کرد. عنوان مارکیز (侯爵) را به آخرین شاه ریوکیو، شو تای دادند و او را مجبور به رفتن به توکیو کردند.
پادشاهی ریوکیو (به ژاپنی: 琉球王国، ریوکیو اوکوکو) (به ریوکیویی: 琉球國، روچو کوکو) (چینی سنتی: 琉球國) (چینی ساده شده: 琉球国) (به پین یین: Liúqiú Guó) که با نام تاریخی انگلیسی Lewchew یا Luchu شناخته می شود یک پادشاهی مستقل بوده که بر بیشتر جزایر ریوکیو از قرن پانزدهم تا قرن نوزدهم میلادی فرمانروایی می کرده است. پادشاهان ریوکیو مردمان جزیره اوکیناوا را متحد کرده و قلمرو خود را تا جزایر آمامی (امروزه متعلق به استان کاگوشیمای ژاپن است) و جزایر ساکیشیما نزدیک تایوان گسترش دادند. با وجود اندازه کوچک، این پادشاهی نقش مهمی در تجارت دوران قرون وسطی شرق و جنوب شرق آسیا بر عهده داشت.
نشان پادشاهی
در قرن چهاردهم میلادی، قلمروهای پراکنده جزایر اوکیناوا در سه قلمرو شاهزاده نشین متحد شدند: هوکوزان (北山، کوهستان شمالی)، چوزان (中山، کوهستان میانی) و نانزان (南山، کوهستان جنوبی). از این سه شاهزاده نشین با نام کلی دوران سه پادشاهی یا سانزان (三山، سه کوهستان) نام برده می شود. هوکوزان که بیش از نیمی از جزیره اوکیناوا را در اختیار داشت از لحاظ زمین و قدرت نظامی قویترین اما از لحاظ اقتصادی ضعیفترین بود. چوزان در مرکز و با پایتختی شوری قویترین از لحاظ اقتصاد بود. نانزان در جنوب نیز شامل بندرهای مهم ناها و کانه مورا بود که مرکز تحصیلات کلاسیک چینی بودند.
wiki: پادشاهی ریوکیو