سفری

رحلة الصید , نقال

( صفت ) ۱ - منسوب به سفر : لوازم سفری . ۲ - عازم سفر مسافر : هزار مرد سفری گشتند .

(سَ فَ ) [ ع - فا. ] (ص نسب . ) ۱ - لوازم سفر. ۲ - مسافر. ۳ - شاعرانی که در لشکر - کشی ها پادشاه را همراهی می کردند.

سفری. [ س َ ف َ ] ( ص نسبی ) سفرکننده. مسافر :
منزل تست جهان ای سفری جان عزیز
سفرت سوی سرائیست که آن جای بقاست.مرد سفری ز لطف رایش
چون سایه فتاد زیر پایش.مثال اسب و الاغند مردم سفری
نه چشم بسته و سرگشته همچو گاو عصار.دل گفت فروکش کنم این شهر ببویش
بی چاره ندانست که یارش سفری بود.در زلف چین فکند و مرا دل ز دست برد
چون شام بشکند سفری بار میکند. || هم سفر :
عشق با من سفری گشت و بماند
مونس من بحضر خسته جگر. || مخصوص سفر. موقتی ، مقابل دائمی.
- سفری خانه ؛ مجازاً به معنی این جهان :
چون بی بقاست این سفری خانه اندر او
باکی مدار هیچ گرت پشت بی قباست.

[حمل ونقل درون شهری-جاده ای] ← خودرو سفری