بجه

بجة. [ ] (اِخ ) از دیه های وازکرد قم . (از تاریخ قم ص 137).

بجة. [ ب َج ْ ج َ ] (اِخ ) شهری بین فارس و اصفهان . (از معجم البلدان ). نام جای و مقامی مابین اصفهان و فارس . (آنندراج )(برهان قاطع). و رجوع به نزهةالقلوب ج 3 ص 134 شود.

بجة. [ ب َج ْ ج َ ] (ع اِ) قرحه ای که در چشم برآید. (از اقرب الموارد). آبله ریزه که که در چشم برآید. (آنندراج ) (ناظم الاطباء). تورک . || خونی که از فصد شتر آید. و از اینجاست حدیث : اراحکم اﷲ من الجبهة و السجة و البجة. (از اقرب الموارد). خون رگ زده ٔ شتر که آن را عرب جاهلیت در سال قحط می خوردند. (آنندراج ) (از ناظم الاطباء).

بجة. [ ب ِ ج َ ] (اِخ ) نام طایفه ای از بنی حام که بین نیل و دریای سرخ و قاهره و سودان می زیند. (از اعلام المنجد). قسمتی از حبشه . (طبری ج 7 ص 277). ناحیتی است مشرق و جنوب و مغرب وی بیابان و شمال آن بیابانست که میان حبشه و بجه و نوبه و دریاست مردم آنجابا مردم نیامیزند. (از حدود العالم ). و رجوع به بجاو بجاه شود. نیز رجوع به نزهةالقلوب ج 3 ص 201 شود.

بجة. [ب َج ْ ج َ ] (اِخ ) نام بتی است . (از اقرب الموارد).

[ ب ِ جِ ِ] بدو، فرار کن در اصطلاح یا ضرب المثل محلی"وردار و بجه" یعنی بردار و فرار کن.

۱بپر ۲فرارکن ۳پروازکن