حکر

حکر. [ ح ُ ک َ ] (ع اِ) غله که نگاهدارند تا بگرانی فروشند. (منتهی الارب ). محتکر. حکر.

حکر. [ ح َک ْ / ح ُ ک ُ ] (ع اِ) ستم . || زیست بد. || روغن یا شهد که کودکان لیسند. روغن که با عسل آمیخته طفل را خورانند. || قعب خرد. کاسه ٔ کوچک . || چیزی اندک . (منتهی الارب ).

حکر. [ ح َ ] (ع مص ) انبار کردن غله برای گران فروختن . احتکار. || ستم کردن . || بد زیستن . (منتهی الارب ).

حکر. [ ح َ ک َ ] (ع مص ) ستیهیدن . لجاج کردن . || سرخود شدن بچیزی . سرخود شدن . استبداد کردن . || (اِ) غله که نگاهدارند تا بگرانی فروشند. حُکَر. || لجاج . || استبداد. || آب جمع شده . (منتهی الارب ).

حکر. [ ح َ ک ِ ] (ع ص ) نعت از حکر. محتکر. احتکارکننده . || ستیهنده . || سرخود. مستبد. (منتهی الارب ).