پرچم با علامت شیر و خورشید: از سه رنگ برابر سبز و سفید و سرخ تشکیل می شد به نحوی که سبز در بالا، سفید در میان و سرخ در پایین قرار می گرفت. علامت شیر و خورشید در وسط پرچم و روی بخش سفید جای داشت. این پرچم برای مدتی «پرچم دولتی» خوانده می شد که مورد اعتراض برخی از پژوهشگران همچون یحیی ذکاء قرار داشت. در مقرره های هیئت دولت منوچهر اقبال در سال های ۱۳۳۶ و ۱۳۳۷ نیز نامی از پرچم دولتی نیامده است.
پرچم سه رنگ ایران برای اولین بار در زمان صدارت امیرکبیر در دورهٔ ناصرالدین شاه قاجار در سال ۱۸۴۹ میلادی، با سه رنگ سبز و سفید و قرمز و با نشان شیر و خورشید بر فراز سفارت ایران در لندن برافراشته شد. نشان کنونی در پرچم ایران، نشان جمهوری اسلامی نام دارد که شرح و تفسیر رسمی آن در اصل ۱۸ قانون اساسی آمده است؛ اما به طور خلاصه این نشان بیان گر واژهٔ «الله» و شعار اسلامی «لا اله الا الله» است که روی رنگ سفید پرچم قرار گرفته است. همچنین ۲۲ «الله اکبر» به رنگ سفید و به نشانهٔ پیروزی انقلاب در روز ۲۲ بهمن در حاشیهٔ پایین رنگ سبز و حاشیهٔ بالای رنگ سرخ نوشته شده است.
بحث هایی مبنی بر شباهت آرم و نشان رسمی جمهوری اسلامی ایران در پرچم جمهوری اسلامی ایران با یکی از نمادهای سیک های هندی مطرح است.
پرچم مردمان ایرانی در طول دوره های گوناگون دستخوش تغییرات بسیاری گشته است. پرچم دوران هخامنشی درفش شهباز نام داشته است که یک باز با بال های گشوده با قرص خورشیدی در پشت سر باز بوده است.در دوران فرترکه های پارسه، درفش کاویانی پرچم ایران بوده است. به باور برخی کسان، در زمان اشکانیان پرچمی با نماد خورشید به کار می رفته است؛ ولی تاریخ شناس سوئدی استیگ ویکاندِر اثبات کرد که درفش کاویانی در دوران پارتی (اشکانیان) نیز پرچم ملی ایران بوده است.درفش کاویانی پرچم ساسانیان نیز بوده است و بیشتر منابع ما دربارهٔ درفش روزگار ساسانی به دوران فرترکه های پارسه بازمی گردد و کتاب شاهنامهٔ فردوسی این درفش را روایت کرده و سکه های یافته شده در ایران نیز آن را به تصویر کشیده اند. طبق روایات، درفش کاویانی چهارگوش منتظم بوده و یک قاب فلزی داشته و بر روی یک پایه حمل می شده است.همچنین، تعداد هجده مُهر مربوط به دورهٔ ساسانی که در اطراف دریاچه خوارزم پیدا شده و سنگ نوشته های ساسانی و پاره ای اشارات موجود در منابع رومی آگاهی هایی در این زمینه به ما می دهند. در سده های آغازین پس از اسلام، رنگ سیاه رنگ خلفای عباسی و پیروان و طرفداران آن ها بوده و رنگ های سبز و سفید نیز رنگ موردعلاقه در پرچم های مخالفان عباسیان، مانند علویان، علویان، فاطمیان مصر و شورشیان ایرانی بوده است. از حدود سدهٔ نهم هجری (پانزدهم میلادی) نشان شیر و خورشید نشان محبوبی در پرچم های ایران بوده است. این نشان در دوره های مختلف و نزد سلسله های شاهیِ مختلف به صورت های متفاوتی تعبیر شده است. این نشان در ابتدا تنها نماد ستاره بینی بود نه نشانهٔ پادشاهی، ولی بعدها تعبیری اسلامی-شیعی پیدا کرد.
پرچم سه رنگ ایران برای اولین بار در زمان صدارت امیرکبیر در دورهٔ ناصرالدین شاه قاجار در سال ۱۸۴۹ میلادی، با سه رنگ سبز و سفید و قرمز و با نشان شیر و خورشید بر فراز سفارت ایران در لندن برافراشته شد. نشان کنونی در پرچم ایران، نشان جمهوری اسلامی نام دارد که شرح و تفسیر رسمی آن در اصل ۱۸ قانون اساسی آمده است؛ اما به طور خلاصه این نشان بیان گر واژهٔ «الله» و شعار اسلامی «لا اله الا الله» است که روی رنگ سفید پرچم قرار گرفته است. همچنین ۲۲ «الله اکبر» به رنگ سفید و به نشانهٔ پیروزی انقلاب در روز ۲۲ بهمن در حاشیهٔ پایین رنگ سبز و حاشیهٔ بالای رنگ سرخ نوشته شده است.
بحث هایی مبنی بر شباهت آرم و نشان رسمی جمهوری اسلامی ایران در پرچم جمهوری اسلامی ایران با یکی از نمادهای سیک های هندی مطرح است.
پرچم مردمان ایرانی در طول دوره های گوناگون دستخوش تغییرات بسیاری گشته است. پرچم دوران هخامنشی درفش شهباز نام داشته است که یک باز با بال های گشوده با قرص خورشیدی در پشت سر باز بوده است.در دوران فرترکه های پارسه، درفش کاویانی پرچم ایران بوده است. به باور برخی کسان، در زمان اشکانیان پرچمی با نماد خورشید به کار می رفته است؛ ولی تاریخ شناس سوئدی استیگ ویکاندِر اثبات کرد که درفش کاویانی در دوران پارتی (اشکانیان) نیز پرچم ملی ایران بوده است.درفش کاویانی پرچم ساسانیان نیز بوده است و بیشتر منابع ما دربارهٔ درفش روزگار ساسانی به دوران فرترکه های پارسه بازمی گردد و کتاب شاهنامهٔ فردوسی این درفش را روایت کرده و سکه های یافته شده در ایران نیز آن را به تصویر کشیده اند. طبق روایات، درفش کاویانی چهارگوش منتظم بوده و یک قاب فلزی داشته و بر روی یک پایه حمل می شده است.همچنین، تعداد هجده مُهر مربوط به دورهٔ ساسانی که در اطراف دریاچه خوارزم پیدا شده و سنگ نوشته های ساسانی و پاره ای اشارات موجود در منابع رومی آگاهی هایی در این زمینه به ما می دهند. در سده های آغازین پس از اسلام، رنگ سیاه رنگ خلفای عباسی و پیروان و طرفداران آن ها بوده و رنگ های سبز و سفید نیز رنگ موردعلاقه در پرچم های مخالفان عباسیان، مانند علویان، علویان، فاطمیان مصر و شورشیان ایرانی بوده است. از حدود سدهٔ نهم هجری (پانزدهم میلادی) نشان شیر و خورشید نشان محبوبی در پرچم های ایران بوده است. این نشان در دوره های مختلف و نزد سلسله های شاهیِ مختلف به صورت های متفاوتی تعبیر شده است. این نشان در ابتدا تنها نماد ستاره بینی بود نه نشانهٔ پادشاهی، ولی بعدها تعبیری اسلامی-شیعی پیدا کرد.
wiki: پرچم ایران