اسلحه

این واژه در عربی چیوان ( = جمع ) سلاح است ولی فارسی زبانان آن را پیتاپ ( = مترادف ) سلاح به کار می برند و گاهی نیز می گویند اسلحه ها که اشتباه است ( جمع بستن کلمه ای که خودش جمع است غلط است ) . اگر به واتای ( = معنی ) سلاح باشد، پارسی آن اینهاست:
کانْس ( اوستایی: کانْستَرَ )
ساسْت ( سنسکریت: ساسترَ )
آیود ãyud ( سنسکریت: آیودهَ )
کایار ( سنسکریت: کالَراتْری )
شـَستار، جنگ افزار، رزم ابزار ( پارسی امروز )
اگر به واتای چیوان سلاح باشد، پارسی آن اینهاست:
کانْسان ( کانس از اوستایی: کانْستَرَ= سلاح + «ان» )
ساسْتان ( ساست از سنسکریت: ساسترَ= سلاح + «ان» )
آیودان ãyudãn ( آیود از سنسکریت: آیودهَ= سلاح + «ان» )
کایاراس ( کایار از سنسکریت: کالَراتْری= سلاح + «اس» )

در پارسی " زینگ" در نسک: فرهنگ برابرهای پارسی واژگان بیگانه از ابوالقاسم پرتو.
زیناوند = مسلح
زینگدار= سلاحدار
زیناوندیدن = مسلح کردن
زیناوندان = نیروهای مسلح

Weapon ( سلاح ) - سلاه selāh. در سنسکریت واژگان sela सेल و sella सेल्ल نشانگر قسمی جنگ ابزار هستند. ازینرو سلاه یک واژه آریایی است که عرب آنرا سلاح مینویسد.

اسلحه: این کلمه جمع است و مفرد آن سِلاح است. در فارسی، در دوره ی متأخر این کلمه را مانند بسیاری دیگر از جمع های مکسر عربی، مفرد یا اسم جمع تلقی کرده و گاهی آن را به "ها "جمع بسته اند. چون اسلحه ها امروزه کم و بیش در تداول به کار می رود نمی توان آن را مردود دانست با این همه بهتر است که به جای آن سلاح ها گفته شود.
( غلط ننویسیم ، ابوالحسن نجفی ، چاپ نهم ۱۳۷۸ ص ۲۵. )

این واژه مانند بسیاری دیگر از واژگان، از زبان تازیان به زبان پارسی آمده و برابر و جایگزین درخور، برای آن

جنگ افزار برای کاربری فراگیر و
کاربری یکتنه ( انفرادی ) تفنگ