مغلطه

سخنی که کسی رابه غلط واشتباه بیندازد، مغالیط جمع
( اسم ) ۱ - کلامی که بوسیله آن کسی را در غلط و اشتباه اندازند : [ رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم سر حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم . ] ( حافظ . ۲ ) ۲۶۱ - جایی که کسی را بغلط و اشتباه اندازد .
به معنی غلوطه است . جمع مغالط

(مَ لَ طِ ) [ ع . مغلطة ] (اِ. ) سخنی که کسی را به غلط و اشتباه بیندازد.

( مغلطة ) مغلطة. [ م َ ل َ طَ ] ( ع اِ ) به معنی غَلوطة است. ( منتهی الارب ). غَلوطة. ج ، مغالط.( اقرب الموارد ). سخن غلط و کلامی که بدان در غلط اندازند. ( ناظم الاطباء ). اغلوطة. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). و رجوع به مدخل بعد و غلوطة و اغلوطة شود.

---

مغلطه. [ م َ ل َ طَ / طِ ] ( از ع ، اِ ) کلامی که مردمان بدان در غلط و اشتباه افتند. ( از ناظم الاطباء ). مغلطة :
رقم مغلطه بر دفتر دانش نکشیم
سر حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم.- به مغلطه افتادن ؛ به شک و شبهه افتادن و به راه غلط افتادن. ( ناظم الاطباء ).
- مغلطه زدن ؛ مغلطه کردن :
باریک شد اینجا سخن ، دم می نگنجد در دهن
من مغلطه خواهم زدن ، اینجا روا باشد دغا.و رجوع به ترکیب بعدشود.
- مغلطه کردن ؛ در اشتباه انداختن. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به ترکیب قبل شود.
|| فارسیان به معنی دغا و فریب و با لفظ زدن و دادن و بستن و خوردن استعمال نمایند. ( آنندراج ).
- مغلطه خوردن ؛ فریب خوردن :
نخوری مغلطه مهر که کرده ست قبول
آسمان آدمیان را به حوادث زایی.- مغلطه دادن ؛ فریب دادن :
اینکه سودم قدم بی طمعی در ره او
صورت فقرپرستیش مرا مغلطه داد.|| جایی که مردم در آن به اشتباه و غلطی افتند. ( غیاث ) ( از آنندراج ). جایی که کسی را به شک و شبهه می اندازد. ( ناظم الاطباء ).

سخنی که کسی را به غلط و اشتباه بیندازد.

هردل بردل