کلیسای جامع فلورانس (به انگلیسی: Basilica of Saint Mary of the Flower) کلیسای اصلی شهر فلورانس ایتالیا می باشد.همان طور که به صورت متداول، اندومودی فیرنزه مورد خطاب می باشد، در سال ۱۲۹۶ میلادی براساس طراحی آرنولفو دی کامبیو به سبک معماری گوتیک شروع به ساخت کرد؛ و از لحاظ ساختمانی در سال ۱۴۳۶ با گنبدی به اتمام رسید که توسط فیلیپو برونلسکی مهندسی شده بود. خارج باسیلیکا با پنل های مرمرین پلیکروم در سایه روشن های متنوعی از سبز و صورتی مورد مواجهه بوده و بارنگ سفید دورکاری شده و دارای یک ظاهر گوتیک رودوال قرن نوزدهمی استادانه توسط امیلیو دی فابریس می باشد.مجتمع کلیسای جامع، که در پیزا دل دومو واقع شده، شامل تعمید گاه و برج کلیسای گیوتو می باشد. سه ساختمان جز مکان میراث جهانی یونسکو می باشد که مرکز تاریخی فلورانس را پوشانیده و جاذبه اصلی برای توریست هایی است که منطقه توسکانی را بازدید می نمایند. باسیلیکا (کلیساهایی که سالن طولانی دارند) یکی از بزرگترین کلیساهای ایتالیا محسوب می شود، و تا پیشرفت مواد ساختمانی جدید در دوره مدرن، گنبد آن بزرگترین مورد درجهان بوده است. هنوز هم بزرگترین گنبد آجری ساخته شده در جهان می باشد.کلیسای اصلی، کلیسای مادر مربوط به اقامت گاه پاپ اعظم کاتولیک رومی مربوط به فلورانس می باشد، که هم اکنون پاپ اعظم آن گیوسپه بتور است.
Cattedrale di Santa Maria del Fiore (ایتالیایی )
Cathedral Sanctae Mariae Floris (لاتین)
Giuseppe Betori
کلیسای جامع فلورانس در مکان کلیسای اصلی قبلی ساخته شده که به سینت ریپاراتا اختصاص یافته بود. ساختار قدیمی، که در اوایل قرن پنجم یافت می شد و داشتن خرابی های بسیار، با گذر زمان در حال فروریزی بود، همان طور که در قرن ۱۴ نووا کرونیکا از جیوانی ویلانی گواهی داده، و دیگر برای خدمت به جمعیت در حال رشد شهر به اندازه کافی بزرگ نبود. دیگر شهرهای اصلی توسکان عهده دار ساخت های مجدد بلندپروازانه از کلیساهای اصلی خود در طول اواخر دوره میانی بودند. همان طور که از پیزا و بخصوص سیینا در مکانهایی که گسترش های ارائه شده بسیاری هیچ گاه کامل نشدند قابل مشاهده می باشد.
کلیسای جدید توسط آرنولفو دی کامبیو طراحی شده و توسط شورای شهر در ۱۲۹۴ مورد قبول قرار گرفت. آرنولفو دی کامبیو همچنان معمار کلیسای سانتا کروس و پالازو ویکیو بوده است. او سه شبستان وسیع را طراحی کرد که تحت یک گنبد هشت وجهی پایان می یافتند، با شبستان میانی که منطقه سانتا ریپاراتا را پوشش می داد. اولین سنگ در ۹ سپتامبر، ۱۲۹۶، توسط کاردینال والرینا قرار یافت، اولین نماینده تام الاختیار پاپ که به فلورانس فرستاده شده است. ساخت این پروژه عظیم ۱۴۰ سال به طول انجامید، تلاش های مشترک چندین نسل؛ طرح آرنفولد برای انتهای شرقی، اگرچه در مفهوم مورد محافظت قرار گرفت، به مقدار زیادی در اندازه گسترش یافت.
Cattedrale di Santa Maria del Fiore (ایتالیایی )
Cathedral Sanctae Mariae Floris (لاتین)
Giuseppe Betori
کلیسای جامع فلورانس در مکان کلیسای اصلی قبلی ساخته شده که به سینت ریپاراتا اختصاص یافته بود. ساختار قدیمی، که در اوایل قرن پنجم یافت می شد و داشتن خرابی های بسیار، با گذر زمان در حال فروریزی بود، همان طور که در قرن ۱۴ نووا کرونیکا از جیوانی ویلانی گواهی داده، و دیگر برای خدمت به جمعیت در حال رشد شهر به اندازه کافی بزرگ نبود. دیگر شهرهای اصلی توسکان عهده دار ساخت های مجدد بلندپروازانه از کلیساهای اصلی خود در طول اواخر دوره میانی بودند. همان طور که از پیزا و بخصوص سیینا در مکانهایی که گسترش های ارائه شده بسیاری هیچ گاه کامل نشدند قابل مشاهده می باشد.
کلیسای جدید توسط آرنولفو دی کامبیو طراحی شده و توسط شورای شهر در ۱۲۹۴ مورد قبول قرار گرفت. آرنولفو دی کامبیو همچنان معمار کلیسای سانتا کروس و پالازو ویکیو بوده است. او سه شبستان وسیع را طراحی کرد که تحت یک گنبد هشت وجهی پایان می یافتند، با شبستان میانی که منطقه سانتا ریپاراتا را پوشش می داد. اولین سنگ در ۹ سپتامبر، ۱۲۹۶، توسط کاردینال والرینا قرار یافت، اولین نماینده تام الاختیار پاپ که به فلورانس فرستاده شده است. ساخت این پروژه عظیم ۱۴۰ سال به طول انجامید، تلاش های مشترک چندین نسل؛ طرح آرنفولد برای انتهای شرقی، اگرچه در مفهوم مورد محافظت قرار گرفت، به مقدار زیادی در اندازه گسترش یافت.