[ویکی نور] کامل بهائی، اثر عمادالدین حسن بن علی محمد بن علی بن طبری، با تحقیق و تصحیح اکبر صفدری قزوینی، کتابی است در مورد سقیفه و مسائل مربوط به آن که به زبان فارسی و در قرن هفتم هجری نوشته شده است.
نویسنده که از معاصران خواجه نصیر طوسی است، کتاب را به دستور وزیر بهاءالدین محمد، فرزند وزیر شمس الدین جوینی صاحب دیوان و حاکم اصفهان در دولت هولاکوخان نگاشته است و ازاین رو، به «کامل بهایی» شهرت یافته است
نام دیگر این کتاب «کامل السقیفة» است. این کتاب در مدت دوازده سال نگارش یافته و تاریخ پایان تألیف کتاب، سال 675ق، است
این کتاب از جمله آثار شناخته شده طبری است که مورد استناد و استفاده بسیاری از محققان خاصه قرار گرفته است
خوانساری در مورد این کتاب می نویسد: «کامل بهائی دارای سه هزار بیت است... و دارای اخبار معتبر به عربی و حکایات مفید به فارسی است»
wikinoor: مناقب الطاهرین است که تا سال ۷۰۱ در حیات بوده و دیگری محمد بن علی طبری مؤلف بشارة المصطفی است که تا سال ۵۵۳ زنده بوده است.
نام دیگر این کتاب را کامل السقیفة گفته اند؛ زیرا درباره غصب خلافت و ماجراهای بعد از رحلت رسول خدا(ص) در سقیفه سخن می گوید. مؤلف در مقدمه می نویسد: کتاب مناقب الطاهرین در موضوع تولی بود و لازم بود درباره تبری هم کتابی بنویسم و به استخاره نام آن را « الکامل البهایی فی السقیفة » گذاشتم.
کتاب کامل بهایی در شرایطی تالیف شده که با تسلط ایلخانان و گرایش برخی از آنان به تشیع یا دست کم تسامح مذهبی آنان، فرصتی برای شیعه پیدا شد تا به طرح برخی مطالب و تالیف کتاب هایی مانند آثار عمادالدین طبری بپردازند. این آثار با تعابیر خاصی از خلفا و دشمنان اهل بیت(ع) یاد می کنند.
