خمرهای سرخ

خِمِرهای سُرخ نام گروهی با تفکرات و ایدئولوژی مائویستی بود که از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۹ میلادی بر کشور کامبوج حکومت می کرد. این حکومت برآمده از حزب کمونیست کامبوج بود و روش حکومتی آنها به گونه ای بود که در این سال ها منجر به نسل کشی و قتل عام ۱٫۷ میلیون نفر شد که ۲۱ درصد کل جمعیت کامبوج را شامل می شد. رژیم خِمِرهای سُرخ با حمله ارتش ویتنام سقوط کرد.
پُل پوت، معروف به «برادر شماره ۱»، رهبر خِمِرهای سُرخ.
نون چه آ، معروف به «برادر شماره ۲»، ایدئولوگ ارشد و دست راست پل پوت.
لنگ ساری، معروف به «برادر شماره ۳»، وزیر امور خارجه خِمِرهای سُرخ.
خیو سامفان، رئیس جمهور کامبوج از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۷۹ میلادی.
سام بیت، از ژنرال های خِمِرهای سُرخ.
اینگ تریت، وزیر امور اجتماعی رژیم خِمِرهای سُرخ و همسر لنگ ساری.
کاینگ گوک ایو، معروف به «داچ»، رئیس زندان مخوف تیول اسلنگ در رژیم خِمِرهای سُرخ.
خِمِرهای سُرخ با در دست گرفتن قدرت تغییرات شدیدی را در جامعه ایجاد کردند به گونه ای که جامعه ای کاملاً کمونیستی و خودکفا ایجاد کنند. آنها حکومت «دموکراتیک کامبوج» را تأسیس کردند. آنها تمام مردم را به کار منظم و اجباری در مزارع مجبور کردند و مظنونان را مورد شکنجه قرار می دادند یا می کشتند. تخمین زده می شود که بیش از دو میلیون نفر از اهالی کامبوج طی این دورۀ کوتاه کشته شده باشند.
رهبران خِمِرهای سُرخ تحصیل کردگان در کشور فرانسه بودند و منش حزب کمونیست فرانسه را سرلوحه خود قرار داده بودند. از میان آنها پل پوت شناخته شده تر بود که در سال ۱۹۹۸ درگذشت.
اختلافات مرزی با ویتنام باعث شد تا پل پوت نیروهای خود را در سال ۱۹۷۸ به مرزهای ویتنام بفرستد. تجاوز نیروهای کامبوج با پاسخ شدید ویتنام مواجه شد و یک سال بعد پنوم پن پایتخت کامبوج در اختیار نیروهای ویتنامی قرار گرفت. حکومت دمکراتیک کامبوج سرنگون شد و حزب کمونیست میانه روی دیگری که طرفدار ویتنام بود جایگزین آن شد.