منقاش ٠
موکنه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
موکنه . [ ک َ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) منقاش . منتاخ . (یادداشت مؤلف ). آلتی که بدان موی ابرو و صورت زنان برکنند. موچین .
موکنة. [ م َ ک ِ ن َ ] (ع اِ) مؤنث موکن . (منتهی الارب ). آشیانه ٔ مرغ . (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء).
موکنة. [ م ُ وَک ْ ک ِ ن َ ] (ع ص ) خاره ٔ خرما که رنگ پخته درآورده بود. (مهذب الاسماء).
( موکنة ) موکنة. [ م َ ک ِ ن َ ] ( ع اِ ) مؤنث موکن. ( منتهی الارب ). آشیانه مرغ. ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ).
موکنة. [ م ُ وَک ْ ک ِ ن َ ] ( ع ص ) خاره خرما که رنگ پخته درآورده بود. ( مهذب الاسماء ).
موکنه. [ ک َ ن َ / ن ِ ] ( اِ مرکب ) منقاش. منتاخ. ( یادداشت مؤلف ). آلتی که بدان موی ابرو و صورت زنان برکنند. موچین.
موکنة. [ م ُ وَک ْ ک ِ ن َ ] ( ع ص ) خاره خرما که رنگ پخته درآورده بود. ( مهذب الاسماء ).
موکنه. [ ک َ ن َ / ن ِ ] ( اِ مرکب ) منقاش. منتاخ. ( یادداشت مؤلف ). آلتی که بدان موی ابرو و صورت زنان برکنند. موچین.
کلمات دیگر: