گل کشتی

گُل کُشتی
اصطلاحی در ورزش باستانی. اشعار و عباراتی است که پیش از مسابقۀ دو کشتی گیر با یکدیگر می خوانده اند. این رسم که امروزه تقریباً از بین رفته است، در زمان شاه اسماعیل اول صفوی پدید آمد و در زورخانه ها رواج یافت. همان طور که صوفیان در مقدمۀ سماع برای تحریک احساسات اهل سماع قطعاتی به شعر و نثر می خواندند، در زورخانه نیز گُل کشتی به طرز حماسی و قیل وقالی مخصوص خوانده می شود. گل کشتی را معمولاً مرشد می خواند و گاهی اوقات نیز پهلوانان یا پیش کسوتان به جای مرشد می خوانند. خوانندۀ گل کشتی پس از کسب اجازه از پهلوان، اشعاری با مضمون کشتی، کشتی گیری، دلیری، جوانمردی و پند و اندرز می خواند. در هنگام خواندن گل کشتی، کشتی گیران یک دست خود را به گردن حریف و دست دیگر را بر روی زانوی خود می گذارند و به حالت رکوع درمی آیند و به محض این که مرشد می گوید «خدا را سجود» فوری به سجده می روند و سپس دو حریف با هم فرو می کوبند. در این موقع مرشد لنگ می اندازد و کشتی گیران به احترام مرشد همدیگر را رها می کنند و در کنار هم می ایستند و آن گاه با دستور میاندار هر کشتی گیر با حریفش کشتی می گیرد. بیشتر اشعاری که در مقدمۀ گل کشتی خوانده می شود منسوب به سرباز، شاعر بروجردی، است.