سندرم تخمدان پلی کیستیک

سَندرُم تُخمدان پُلی کیستیک یا نشانگان تخمدان پُرکیستی شایع ترین اختلالات غدد درون ریز (آندوکرینوپاتی) در زنان و شایع ترین علت نازایی ناشی از عدم تخمک گذاری می باشد.
مقاومت به انسولین به عنوان یک فاکتور اصلی در پاتوژنز PCOS می باشد از این رو به صورت گسترده از داروهای پایین آورنده انسولین مانند متفورمین در درمان این نشانگان استفاده می شود.
نامگذاری این سندرم به دلیل وجود تخمدان های بزرگ محتوی تعداد زیادی کیست کوچک (در اغلب زنان مبتلا و نه در همه) است که در لایه بیرونی هر تخمدان قرار گرفته است.
زنان مبتلا به این بیماری علایم شایعی مانند اختلالات قاعدگی (به خصوص خون روش گاهگاهی (الیگومنوره))، علایم هیپرآندروژنیسم مانند پرمویی (هیرسوتیسم) و آکنه، ریزش مو و نازایی دارند. بیماران در معرض عوارض جدی مانند افزایش خطر سرطان آندومتر و پستان، دیس لیپیدمی، هیپرتانسیون، بیماری های قلبی وعروقی و دیابت می باشند. شیوع چاقی و دیس لیپیدمی در مبتلایان به PCOS بیشتر از زنان سالم می باشد. ۴۰ درصد زنان مبتلا، دچار چاقی مفرط و ۷۵ درصدشان نازا می باشند.
این بیماری تقریباً در ۶ تا ۱۰ درصد همه زنانی که در سنین باروری می باشند دیده می شود. علت بیماری مزبور مشخص نیست اما محققان بر این باورند که عوامل ارثی و دیابت در ظهور آن نقش دارند.