دو استقامت

دو استقامت نوعی از دویدن است که به صورت مستمر در مسافت دست کم ۵ کیلومتری انجام می شود. دو استقامت از فعالیت های ورزشی هوازی است و به استقامت بدنی بالایی نیاز دارد.
بدن انسان به خوبی برای دویدن در مسافت های طولانی فرگشت یافته است. هرچند انسان در مقایسه با پستانداران هم جثه خود از قدرت بدنی ضعیفی برخوردار است اما توانایی هوازی بسیار عالی و استقامت جسمانی بالا باعث می شود تا انسان ها بتوانند در مسافت های طولانی بهتر از اغلب پستانداران دیگر عمل می کنند. میانگین سرعت دو استقامت انسان ها بین ۲٫۳ تا ۶٫۵ متر بر ثانیه است و بسیاری از انسان های آماتور بدون داشتن تمرینات خاص قادر هستند به سرعت ۵ متر بر ثانیه برسند که این سرعت حتی از جانوران چهارپایی که نیاز به طی کردن مسافت های طولانی دارند، هم بهتر است.
برای مثال سرعت انتقال یورتمه به چهارنعل یک سگ با وزن مساوی با یک انسان متوسط ۳٫۸ متر بر ثانیه است. این سگ می تواند با سرعت حداکثر ۷٫۸ متر بر ثانیه برای مدت حداکثر ۱۰ تا ۱۵ دقیقه آن هم در ایده آل ترین شرایط آب وهوایی چهارنعل بدود. سگ ها و هیچ یک از چهارپایان دیگر نمی توانند برای مدت طولانی چهارنعل بدوند به خصوص اگر هوا گرم باشد. این به آن معنی است که انسان در مسافت های هزار تا دوهزارمتری از سگ شکست می خورد ولی اغلب انسان های دارای بدن متناسب در مسافت های طولانی تر هر سگی را شکست می دهند.
توانایی دو استقامت انسان حتی در مقایسه با چهارپای بزرگتری چون اسب نیز قابل توجه است. اسب حیوانی است که هزاران سال برای دویدن بهتر اصلاح نژادی شده است. اسب ها با سرعت چهارنعل حداکثر ۸٫۹ متر در مسافت های حداکثر ۱۰ کیلومتری بسیار سریعتر از انسان ها هستند اما بعد از ۱۰ تا ۱۵ دقیقه چهارنعل دویدن سرعت آنها به شدت کاهش پیدا می کند. حداکثر سرعت اسب ها برای ۲۰ کیلومتر دویدن در طول یک روز ۵٫۸ متر بر ثانیه است و اگر از این فراتر بروند دچار آسیب های برگشت ناپذیر اسکلتی عضلانی می شوند. در نتیجه انسان ها در دوهای طولانی مثل ماراتن موفق تر از بهترین اسب ها هستند.