لغب

لغب . [ ل َ ] (ع مص ) لغوب . سخت مانده گردیدن . || خبر دروغ پیدا کردن نزد قوم . || تباهی انداختن میان قوم . (منتهی الارب ). به فساد آوردن . (منتخب اللغات ). || به زبان آب خوردن سگ از خنور. (منتهی الارب ).

لغب . [ ل َ غ َ ] (ع اِ) موی گردن . یقال : اخذبلغب رقبته ؛ یعنی دریافت آنرا (؟). (منتهی الارب ).

لغب . [ ل َ ] (ع ص ، اِ) گوشت پاره ٔمیان دندان های پیشین . || پر تباه زرد ریزه ٔ مرغ . آن پر که از سوی شکم بود و آن بد بود. لغیب .(مهذب الاسماء). لغاب . || سخن تباه . || مرد سست و گول . || تیر هیچکاره ٔ نیکوناتراشیده . لغاب . || (اِخ ) ریش َ بِلَغْب (مجهولاً)؛ لقب برادر تأبط شرّا. (منتهی الارب ).

لغب . [ ل َ غ ِ ] (ع ص ) ضعیف . (مهذب الاسماء).