کانون بانوان

کانون بانوان در سال ۱۳۱۴ شمسی تأسیس شد. این نخستین انجمن صنفی زنان بود که از طرف دولت پشتیبانی شد.
تربیت فکری و اخلاقی بانوان
تشویق به ورزش های متناسب برای تربیت جسمانی با رعایت اصول سلامت.
ایجاد مؤسسات خیریه برای امداد به مادران بی بضاعت و اطفال بی سرپرست.
ترغیب به سادگی زندگی و استفاده از وسایل ساخت ایران.
این کانون بر طبق ماده ۵۸۷ قانون تجارت مصوب ۱۳۱۱ هـ. ش شخصیت حقوق دارد و رئیس آن نماینده کانون خواهد بود.
هرچند در واقعه کشف حجاب نهادها و سازمانهای مختلفی از جمله وزارت کشور، شهربانی، وزارت معارف و ... نقش داشتند اما به نظر می رسد سهم سخنرانیها و تبلیغات فرهنگی که در شهرهای مختلف از سوی کانون بانوان برگزار می شد، در پیشبرد این سیاست قابل توجه بوده و روند تغییر، پوشش زنان ایرانی را تسریع نموده است.
محورهای اصلی در اساس نامه کانون بانوان ایران که در تاریخ ۲۲ اردیبهشت ۱۳۱۴ تنظیم شد، به شرح زیر است:
این کتاب که توسط مریم فتحی تنظیم شده است به بررسی ریشه های تاریخی جنبش زنان در ایران می پردازد. موضوع اصلی کتاب، بررسی کانون بانوان در ایران است که در اردیبهشت ۱۳۱۴، تقریباً هم زمان با دستورالعمل برداشتن حجاب در ایران تأسیس شد.

این کانون در ۱۳۱۴ش به همت «جمعیت بیداری نسوان» و با مشارکت وزارت معارف و صنایع مستظرفه با مدیریت صدیقه دولت آبادی در خیابان بهار افتتاح شد و تا ۱۳۳۱ش دایر بود. گروه های گوناگون تئاتری، همچون گروه های فرهنگی و دبیرستانی، در آن محل نمایش های غیرسنتی اجرا می کردند. از نمایش هایی که در کانون بانوان بر روی صحنه رفت، عبارت است از حسن صباح، عشق چوپان، بلیت شرط بندی، دختر پاکدامن، سه مسافر، مجسمۀ مرمر، شمع و پروانه و... .