غو

( اسم ) قسمی قارچ خشک کرده که در آن از چخماق آتش افکنند و زود در گیرد .

(غَ ) (اِ. ) = قو: قسمی قارچ خشک کرده که در آن از چخماق آتش افکنند و زود درگیرد.
(غَ ) (اِ. ) بانگ ، فریاد.

غو. [ غ َ / غ ِ ] ( اِ ) نعره کشیدن. ( فرهنگ اسدی ). نعره. ( فرهنگ اسدی نخجوانی ). بانگ.فریاد. ( حاشیه فرهنگ اسدی نخجوانی ). صدای سخت بلندباشد مانند فریادی که بهادران در روز جنگ کنند. ( فرهنگ جهانگیری ) ( از برهان قاطع ). با «گف » کردی بمعنی تهدید مقایسه شود. ( از حاشیه برهان قاطع چ معین ). مخفف غیو که این هم مخفف غریو است. ( از فرهنگ رشیدی ). خروش. غریو :
غو پاسبانان و بانگ جرس
همی آمد از دور وزپیش و پس.بیامد به درگاه سالار نو
بدیدنش از دور برخاست غو.غو دیده بان آید از دیدگاه
که از دشت برخاست گرد سپاه.دیلمی وار کشد هزمان دراج غوی
بر سر هر پرش از مشک نگاریده زوی .برآمد ده و افکن و گیر و رو
غریویدن کوس وپیکار و غو.بدان مژده از دیده بان خاست غو
دویدند پیش سپهدار نو.غو پیشرو خاست اندر زمان
که آمد بره چار ببر دمان. || صدای رعد وآواز کوس و دهل و بوق و کرنای و نفیر و امثال آنها.( فرهنگ جهانگیری ) ( از برهان قاطع ) :
برآمد ز ایران غو بوق و کوس
که فیروز بادا سپهدار طوس.غو طبل بر کوهه زین بخاست
درفش سپه را برآورد راست.غو نای و آواز اسبان ز دشت
تو گفتی همی از هوا برگذشت.ز یک سو غو آتش ودود دیو
ز دیگر دلیران گیهان خدیو.بچنین روز به گوشش غو کوس
ز ارغنون خوشتر واز موسیقار.چشمه روشن نبیند دیده از گرد سپاه
بانگ تندر نشنود گوش از غو کوس و جلب.همه خنجر و نیزه برداشتند
ز کیوان غو کوس بگذاشتند.غو طبل برگشتن از رزمگاه
برآمدشب از جنگ بربست راه.غو کوس برچرخ مه برکشید
به پیکان دشمن سپه برکشید.غو کوس و غریو بوق مرا
لحن نای است و نغمه طنبور.|| قسمی قارچ خشک کرده که در آن از چخماق آتش افکنند و زود درگیرد. قو. رجوع به قو شود.

بانگ و آواز بلند، فریاد، خروش، غریو: غو دیده بان باید از دیدگاه / کانوشه سر تاج گشتاسپ شاه (فردوسی: ۵/۲۷۴ )، برآمد ده و افکن و گیر و رو / غریویدن کوس پیکار و غو (اسدی: ۹۴ ).
= قو

/ghoo/ توخالی شدن برنج و غلات بر اثر آفت - توخالی