موسیقی باروک

دورهٔ باروک در موسیقی هنری اروپایی از حدود ۱۶۰۰ تا ۱۷۵۰ در نظر گرفته می شود. باروک کلمه ای ایتالیایی و به معنی زمخت و ناهنجار است و از کلمه بارکو در ایتالیایی به معنی مروارید صیقل نیافته گرفته شده است. موسیقی این دوره اغلب بافت پلی فونیک دارد. مطرح ترین چهره های این دوره از موسیقی کلاسیک باخ، ویوالدی، هندل و آلبینونی هستند.
درک و دریافت موسیقی نوشته راجر کیمی (متن برگرفته شده از سایت موزیکولونیا)
تاریخ موسیقی جهان نوشته روح انگیز راهگانی (متن برگرفته شده از سایت نت آهنگ)
سایت هارمونی تاک مقاله نگاهی به سبک باروک
این دوره از نظر زمانی بین دورهٔ رنسانس و دورهٔ کلاسیک قرار دارد. این دوره را در موسیقی، به سه دورهٔ آغازین (۱۶۰۰–۱۶۴۰)، میانی (۱۶۴۰–۱۶۸۰) و پایانی (۱۶۸۰–۱۷۵۰) تقسیم می کنند. بااین که امروزه آثار دورهٔ پایانی باروک معروف ترین آثار این سبک هستند، اما دورهٔ آغازین، با موسیقی دانانی چون مونته وردی یکی از انقلابی ترین دوره های تاریخ موسیقی است.
در دورهٔ آغازین، موسیقی بر اساس متن هایی بسیار پرشور و احساس نگاشته می شد و تعجبی نیست که موسیقی دانان ایتالیایی آن زمان، اپرا را به وجود آوردند. در دورهٔ آغازین، آهنگ سازان بافت هوموفونیک را بر بافت پلی فونیک رنسانس ترجیح دادند؛ هر چند در دورهٔ پایانی، بار دیگر موسیقی دانان به پلی فونی بازگشتند. آهنگ سازان دورهٔ آغازین، دیسونانس ها را با آزادی بیش تری به کار گرفتند. بر تضادهای صوتی نیز تأکید می شد؛ حال آن که در رنسانس، سازها -اگر به کار گرفته می شدند- ملودی آوازخوان را مضاعف می کردند (مشابه آنچه در اغلب موارد در موسیقی سنتی ایرانی شنیده می شود)، اما در دورهٔ آغازین باروک صداهای آوازی با خط هایی ملودیک که ویژهٔ ساز به نگارش درآمده بود، همراهی می شد.
در دورهٔ میانی باروک، سبک موسیقایی نویی که از ایتالیا نشأت گرفته بود، در تمام کشورهای اروپایی گسترش یافت. مدهای قرون وسطایی یا کلیسایی، اندک اندک جای خود را به گام های ماژور و مینور سپردند. دیگر ویژگی برجستهٔ باروک میانی، اهمیت بی سابقهٔ موسیقی سازی بود که در این میان، سازهای خانوادهٔ ویولن محبوب ترین سازها بودند.