اقامت دائمی

اقامت دائمی (انگلیسی: Permanent residency) به وضعیت اقامت افراد در یک کشور اشاره دارد که از حق شهروندی برخوردار نیستند. این اقامت معمولاً برای یک دوره نامحدود است، یک فرد با چنین موقعیتی گفته می شود که دارای اقامت دائمی است.
ترک کشور بیش از حداکثر روزهای مشخص شده (در میان کشورها زمان تفاوت می کند اما معمولاً بیش از ۲ سال است).
فرد مرتکب جنایات جدی شده و به تبعید رفته یا در صدد از بین بردن کشور باشد و امنیت ملی را تهدید کند.
خود مقیم دائم از حق اقامت دائم جدا است. این افراد از قانون کنترل مهاجرت مستثنی هستند، افرادی که دارای اقامت دائم هستند، اگر حق اقامت نداشته باشند همچنان به قانون کنترل مهاجرت نیاز دارند. با این حال، حق اقامت، خودکار به کسانی که از اقامت دائم برخوردار می شوند تعلق می گیرد. کسی که دارای این وضعیت است در اکثر موارد اجازه کار کردن دارد.
همه کشورها اجازه اقامت دائم اعطا نمی کنند و اجازه ها و شرایط هر کشور به طور گسترده ای با یکدیگر متفاوت هستند.
کشورهای عضو اتحادیه اروپا از قانون دادن اعطای اقامت دائم به یک فرد برخوردار هستند، زیرا قوانین اتحادیه اروپا این اجازه را به یک ملیت این اتحادیه می دهد تا پس از ۵ سال اقامت موقت بتواند اقامت دائم یک کشور اروپایی دیگر را بدست بیاورد. اتحادیه اروپا همچنین حق اقامت دائم برای اقامت طولانی اتباع کشورهای ثالث را به موجب دستورالعمل (EC/2003/109) می دهد. این رویکرد جدیدی برای همه کشورهایی بود که به این قانون پیوستند و این حقوق می تواند در سراسر مرزهای ملی کشورهایشان اعطا شود.