ریگ ودا

ریگ ودا (به سانسکریت: ऋग्वेद ṛgveda) مجموعه ای از اشعار و سرودهای مذهبی هندو به زبان سانسکریت ودایی است و یکی از چهار متن اصلی در مجموعهٔ شنوده های (شروتی) مقدس هندوئیسم یعنی وداها و کهن ترین بخش آن است که احتمالاً حدود سال های ۱۷۰۰ تا ۱۱۰۰ پیش از میلاد در منطقهٔ شمال غربی شبه قاره هند تألیف شده است. ریگ ودا از کهن ترین متون به زبان های هندواروپایی است و از نظر زبان شناسی و محتوایی پیوند نزدیکی با اوستا دارد. این کتاب شامل ۱۰۱۷ قطعه شعر و ۱۰۵۰۰ بیت است و برخی از بیت های آن امروزه نیز در دعاهای مراسم دینی هندو استفاده می شود و به این خاطر این متن یکی از کهن ترین نوشته های بشری است که هنوز کاربرد دارد.
عباس قدیانی (۱۳۷۸)، تاریخ، فرهنگ و تمدن ایران در دوره آریاها، تهران: فرهنگ مکتوب، ص. ۳۸۸
B. van Nooten and G. Holland, Rig Veda. A metrically restored text. Cambridge: Harvard Oriental Series 1994
در هزاره دوم پیش از میلاد؛ ریگ ودا که از قدیمی ترین اشعار و سرودهای مذهبی هندی به زبان سانسکریت ودایی است، سروده شد.
در تمثیل مشهوری در ریگ ودا آدمیان به چهار «وارنا» (کاست، گونه، طبقه) تقسیم می شوند: «در عالم آفرینش، برهمنان و کاهنان سر، فرمان روایان و رزم آوران بازوها، بازرگانان و پیشه وران کمر، و کارگران و بندگان پاهای اندامواره اجتماعی به شمار می روند».

رجوع شود به:ودا (هندوییسم)