چامه گو

(ی ) (ص فا. )۱- شاعر. ۲- سرود - ساز.

چامه گو. [ م َ / م ِ ] ( نف مرکب ) چامه گوی. گوینده شعر. شاعر. سخنسرا. آنکه سخن منظوم سراید و کلام با وزن و قافیه سازد. سرودگوی. تصنیف ساز. || سرودخوان. غزل خوان. تصنیف خوان ، آنکه شعر و غزل به آواز خواند. کسی که سرود و تصنیف و غزل با آهنگ موسیقی خواند. ترانه خوان :
همه چامه گو سوفرا را ستود
ببربط همی رزم توران سرود.و رجوع به چامه گوی شود.

۱. شاعر.
۲. کسی که شعری را با آواز بخواند، آوازخوان: هلا چامه پیش آور ای چامه گوی / تو چنگ آور ای دختر ماه روی (فردوسی: ۶/۴۸۰ ).