تانگو

تانگو یکی از رقص های مجلسی است و خاستگاه آن شهرهای بوئنوس آیرس آرژانتین و مونته ویدئو در اروگوئه هستند.سبک موزیکی که با این رقص همراه شده و گسترش یافت نیز به نام تانگو شهرت پیدا کرد.
تانگوی اولیه با نام تانگو کریولو (tango criollo) معروف بود. امروزه سبک های زیادی از این رقص رایج است از جمله تانگوی آرژانتینی (Tango Argentino)]، تانگوی تالار (Ballroom tango)، تانگوی چینی، تانگوی فنلاندی و تانگوهای آنتیک (vintage tangos).تانگوی آرژانتینی را اغلب به عنوان تانگوی اصیل بشمار می آورند زیرا به گونه اولیه آن نزدیکی بیشتری دارد.
رقص تانگو بیش از همه از فرهنگ اسپانیایی و آفریقایی تأثیر گرفته است. رقاصان جشن های Candomblé تانگوی امروزی را شکل داده اند. سرچشمهٔ این نوع رقص محله های پایین دست بوئنوس آیرس بوده است. موسیقی این نوع رقص نیز از ترکیب سبک های مختلف موسیقی اروپایی شکل گرفته است. در اوایل قرن بیست میلادی، رقاصان و نوازندگان این سبک از بوئنوس آیرس به نواحی دیگر اروپا سفر کرده و این نوع رقص را در کشورهای دیگر نیز توسعه دادند. تانگو در پاریس بسیار مورد توجه قرار گرفت، و پس از آن به زودی به لندن، برلین و دیگر کشورها راه یافت. ویسنته روسی، منتقد هنری می گوید: رقص تانگو نوعی میلونگا به همراه قطع حرکات است. از سال ۱۸۹۵ بسیاری از حرکات و حتی نوع نگه داشتن پارتنر (یار رقص) تغییر کردند. برای نمونه دست مرد به جای کتف زن، بر روی کمر او قرار گرفت.
بین سال ها ۱۸۸۰ تا ۱۹۳۰ میلادی تقریباً ۶ میلیون مهاجر وارد آرژانتین شدند. بیشتر این مهاجران برخاسته از جنوب اروپا بودند که با توجه به سیاست مهاجرپذیری آرژانتین و به دنبال زندگی بهتر به این کشور رفتند. پس از اینکه با مقاومت زمین داران بزرگ، اصلاحات ارضی با شکست روبرو شد وضعیت اقتصادی در این کشور رو به وخامت گذاشت و فقر و بیکاری گسترش یافت. اقوام مهاجر به آرژانتین سازها و رقص های خود را نیز با خود به این کشور بردند. در بنیاد رقصی که بعدها تانگو نامیده شد، عناصر یا اِلمان های رقص "مازورکاًی لهستانی ها و ساز "آکاردئون بایان" آلمانی ها و رقص های دیگری چون والس، لندلر دیده می شود. از ترکیب بسیاری از عناصر فرهنگی مهاجران در سال های پایانی قرن نوزدهم نخست نوعی موسیقی به همراه آواز به نام میلونگا "Milonga" به وجود آمد که با رقص همراه شد. فلوت، ویولن، گیتار که بعدها هم پیانو به آن اضافه شد، عناصر اصلی این موزیک را تشکیل می دادند. این موسیقی در محلات کارگری، فقیر و کافه هایی "بدنام" که زنان روسپی رفت وآمد داشتند، نواخته می شد. در سال ۱۹۰۰ میلادی پاپ پیوس دهم رقص تانگو را جزو گناهان اعلام کرد و این نوع رقص برای افراد مؤمن ممنوع اعلام شد. این درحالی بود که تانگو در آن زمان به یک رقص مردمی تبدیل شده بود. کازیمیرو آیین، از رقصندگان مشهور آن زمان به رم سفر کرد و با اجرای یک رقص به همراه منشی سفارت آرژانتین در مقابل پاپ موفق شد نظر او را تغییر دهد. پس از آن پاپ تصمیم خود را پس گرفت. تا ده ها سال رقص تانگو در میان اشراف حاکم بر آرژانتین رقص افراد فقیر و بی سروپا محسوب می شد. قبل از آغاز جنگ جهانی اول، تانگو به اروپا راه یافت و نخست پاریس را تصرف کرد. در آن دوران آنچه در پاریس پذیرفته می شد، "شیک" به حساب می آمد و رقصیدن تانگو در پاریس باعث شد نظر اشراف آرژانتین به این رقص تغییر کند. تانگو در پاریس محدود نماند و تب آن دیگر کلان شهرهای اروپا را نیز فرا گرفت. معلمان رقص انگلیسی با ایجاد تغییراتی در حرکات تانگو نوعی از "تانگوی اروپایی" به وجود آوردند که هنوز هم جزو رقص های استاندارد محسوب می شود. فرم های دیگری هم از تانگو همچون "تانگوی موریس" و "تاانگوی استانلی" در نیویورک به وجود آمد که نتوانستند دوام زیادی داشته باشند. تانگو در سال ۱۹۱۵ به فنلاند رسید و از محبوبیت بسیاری برخوردار شد تا حدی که نوع بومی شده آن به "تانگوی فنلاندی" معروف است. در فنلاند فستیوال های تانگوی بسیاری برگزار می شود. تانگو در سال ۱۹۱۱ به دربار نیکلای دوم در روسیه راه یافت. در ژاپن نیز با کمک بارون تسونامی مگاتا بود که پس از چند سال سکونت در پاریس به خاطر عمل جراحی بینی، رقص تانگو به این کشور راه یافت. رقص تانگو در سال های ۱۹۳۵ تا ۱۹۵۵ در آرژانتین دوران طلایی خود را گذراند. بسیاری از مردم دارای رادیو شدند و می توانستند با این موزیک برقصند. از سوی دیگر در حالی که اروپا درگیر جنگ بود، وضعیت اقتصادی آرژانتین با تأمین مواد غذایی و به خصوص گوشت کشورهای درگیر جنگ، بهبود یافت و مردم از توان مالی رفتن به کافه ها و رستوران ها و شرکت در خوشگذرانی و رقص تانگو برخوردار بودند. همزمان با سرنگونی دولت خوان پرون توسط نظامیان و قطع کمک های فرهنگی که به حفظ تانگو کمک می کردند، از اواخر دهه ۱۹۵۰ جوانان به موزیک راک و رقص راک اندرول روی آوردند و تانگو در دهه ۶۰ میلادی حتی در خود آرژانتین تقریباً به فراموشی سپرده شد. با تلاش های آستور پیازولا در دهه ۱۹۷۰ میلادی جان تازه ای به تانگو دمیده شد. این نوازنده و آهنگساز بزرگ با تانگو نووو "Tango Nuevo" در سراسر جهان به عنوان نماینده موسیقی ریو دلا پلاتا "Rio de la Plata" شناخته می شود. با آغاز کودتاهای نظامی در آمریکای لاتین، ۱۹۷۳ در اروگوئه و شیلی و ۱۹۷۶ در آرژانتین هزاران روشنفکر به اروپا گریختند که در میان آن ها آستور پیازولا نیز دیده می شد. آن ها توانستند با "حس تانگو" رنج و اندوه خود را بیان کنند و به گوش جهانیان برسانند. تانگوی آرژانتینی برخلاف دیگر رقص ها حرکات ثابت ندارد و نوعی رقص "بداهه" (Improvisation) است که از گام های گوناگون تشکیل شده است. با این حال تعداد زیادی اِلمان ثابت وجود دارد که رقصندگان می توانند از آن ها استفاده کنند. در مجموع یازده نوع تانگو وجود دارد. از دهه ۱۹۸۰ میلادی به این سو بار دیگر بر محبوبیت تانگو افزوده شده است و هر سال در فستیوال های گوناگون هزاران نفر در کنار هم به رقص تانگو می پردازند.

تانگو (tango)
رقصی دو نفره، که موسیقی آن در اوایل قرن ۲۰ در آرژانتین پدید آمد. این رقص از دو قدم بلند تشکیل شده است که پس از آن ها دو قدم کوتاه و بعد یک قدم بلند می آید، و بدن نیز در تمام مدت پوزیسیون هایی تصنعی به خود می گیرد. موسیقی این رقص در میزان دوضربی اندکی ملایم است و ریتم های سنکوپ دار در آن به کار می رود. تانگو، از هابانِرا به وجودآمده، و مانند آن از دو قسمت همسان تشکیل می شود، که دومی معمولاً در گام نمایان یا مینور هم خانوادۀ گام قسمت اول است.