تارک نشین

( صفت ) ۱- کسی که بتارک جای دارد بالا نشین . ۲- بلند پایه والا مقام .

( رَ. نِ ) (ص فا. ) بالانشین ، بلندپایه ، والامقام .

تارک نشین. [ رَ ن ِ ] ( نف مرکب ) کسی که بتارک جای دارد. بالانشین. بلندپایه. رفیع. والامقام :
زمین را منم تاج تارک نشین
ملرزان مرا تا نلرزد زمین.