حدج

حدج . [ ح َ ] (ع مص ) تیز نگریستن به کسی . (تاج المصادر بیهقی ). چشم انداختن بر چیزی . (منتهی الارب ). || تیر و جز آن به کسی انداختن . حدج به سهم ؛ به تیر زدن . (از منتهی الارب ). || حدج بستن بر شتر. (از منتهی الارب ) پالان بستن بر شتر. پالان بر شتر نهادن . پالان شتر و ساز آن بر شتر بستن . (تاج المصادر بیهقی ). بار و کجاوه بر شتر سخت بستن . || تهمت زدن بر کسی . گناه کسی بر دیگری نهادن .(تاج المصادر بیهقی ). چیزی به کسی انداختن . (تاج المصادر بیهقی ). تهمت نمودن بر کسی . || غبن در بیع لازم کردن . (منتهی الارب ). || زدن .

حدج . [ ح َ دَ ] (ع اِ) نام ثمر حنظل است پیش از آنکه رنگ آن زرد شود. حنظل تمام نارسیده که هنوز زرد نشده باشد. حنظل و خربزه مادام که تازه باشند. حنظل که سخت شده باشد. (منتهی الارب ). حنظل . (داود ضریر انطاکی ). || سفجه . سفچه . کالک . کنبزه . خرچه . || بطیخ تر. (منتهی الارب ). || خار قتب تر که نباتی است . و بضم نیز آمده است . (منتهی الارب ). || بادنجان . باتنگان . (مهذب الاسماء).

حدج . [ ح ِ ] (ع اِ) بار. || مرکبی زنان را مانند محفة. (منتهی الارب ). کژابه . کجاوه . محفه ٔ زنان . هودج . کجاوه ٔ پوشیده . ج ، اَحداج ، حُدوج . (منتهی الارب ). ج ، حدائج . (مهذب الاسماء).

حدج . [ ح ُ دُ ] (ع اِ) ج ِ حداجة.