بایست

س , یجب ان

واجب، لازم، دربایست
( مصدر اسم ) آنچه مورد احتیاج است ضرور محتاج الیه دربایست .

(یِ ) [ په . ] (ص . )ضرور، لازم ، خواستن .

بایست. [ ی ِ ] ( مص مرخم ، اِ ) ضروری. محتاج ٌالیه. دربایست. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ) ( هفت قلزم ). ضرورات. حاجت. نیاز. ( شرفنامه منیری ). لزوم. ( از فرهنگ شعوری ج 1 ورق 152 ). اندروا. دروا. تلنگ. اوایا. ( شرفنامه منیری ). قابل لزوم چیزی. ( غیاث اللغات ). برابر نابایست :
ز بایست ها بی نیازش کنم
میان یلان سرفرازش کنم.مرا خوارتر زان که فرزند خویش
نبینم بهنگام بایست ، پیش.گفت من پاسخ تو بازدهم
آنچه بایست تست ساز دهم.... بر می خاست و با وی چیزی میداد، آنچه او را بایست بود. ( ترجمه دیاتسارون ص 78 ).ولکن اندرو از بایست ها نبود مگر اندک. ( از التفهیم چ جلال الدین همائی ص 273 ). شیخ ما را پرسیدند که بنده از بایست خویش کی برهد، شیخ گفت آنگاه که خداوندش برهاند. ( اسرارالتوحید ص 240 ). هرکرا در بایست و نابایست خود ماندند دست از وی بشوی که بلای خود و خلق گشت. ( از اسرارالتوحید ص 248 ). در این مقام بنده را عجز پدید آید و بایستها از وی بیفتد، بنده آزاد و آسوده گردد. ( اسرارالتوحید ص 241 ). || درخور حال. موافق طبع :
نداندکه گردنده چرخ بلند
نگردد به بایست روز گزند.گرایدون که یزدان بود یارمند
بگردد به بایست چرخ بلند.ستودش بسی شاه و چندی نواخت
به بایست او کارها را بساخت.- بایست ِ وقت ؛ مقتضای وقت. ( آنندراج ). || ( فعل ) چنانکه می باید. چنانکه می شاید. ( برهان قاطع ) ( هفت قلزم ) ( آنندراج ).

واجب، لازم، دربایست.

( بایست(پاشو) ) ور ه واپا