جانگزا

آسیب رساننده، آنچه که روح رابیازاردوگزندرساند

(ی ) (گَ ) (ص فا. ) آنچه روح و جان را بیازارد.

جانگزا. [ گ َ ] ( نف مرکب ) جان گزای.گزاینده جان. کاهنده حیات بود، همچو زهر و مانند آن. ( شرفنامه منیری ). کاهنده و آسیب رساننده جان راگویند. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). در همه معانی مقابل و ضد جانفزا است. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ) :
الوداع ای کعبه کاینک درد هجری جانگزاست
شمّه ای خاک مدینه حرز و درمان آمده.سگ ابلق روز و شب جانگزاست
از این ابلق جانگزا می گریزم.تریاق در دهان رسول آفریده حق
صدیق را چه غم بود از زهر جانگزا.ربع تنم نهشت غم غمفزای ربع
جانم گزید مار تب جانگزای ربع.رجوع به جانگزای شود. || روح حیوانی. || حیوانات موذی و غیرموذی باشد از سباع و بهائم. || زهر قاتل. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به جانگزای شود.

۱. آنچه روح را بیازارد و به آن گزند برساند، گزندرساننده به جان: بیا ساقی آن شربت جان فزای / به من ده که دارم غمی جان گزای (نظامی۵: ۷۸۵ ).
۲. آسیب رساننده.