(دَ ) (مص م . ) نک تاراندن .
تارانیدن
فرهنگ معین
لغت نامه دهخدا
تارانیدن. [ دَ ] ( مص ) تاراندن. پراکندن. فراری ساختن. دور کردن. با حرکتی یا عملی یا گفتاری کسی یا حیوانی را ترساندن و به رفتن واداشتن. چیزی را از هم پاشیدن. رجوع به تاراندن شود.
کلمات دیگر: