دسترسی به اینترنت

دسترسی به اینترنت (به انگلیسی Internet access) با شیوه ها و روش های مختلفی صورت می پذیرد.
سرعت متوسط: ۱۲٫۱ مگابیت بر ثانیه
افزایش سرعت در سال گذشته: ۳۳ درصد
معمول ترین روش خانگی برای اتصال به اینترنت، دسترسی با شماره گیری و پهن باند و ADSL است. کامپیوترهای خانگی ممکن است از طریق خط تلفن با مودم، DSL یا مودم کابلی به شرکت خدمات اینترنتی (ISP) متصل شود. در یک شرکت یا دانشگاه کامپیوترها به یک شبکه محلی (LAN) در داخل سازمان وصل هستند. این شبکه را می توان از طریق یک خط تلفن سریع مثل T۱ یا E۱ به یک فراهم کننده خدمات اینترنت (ISP) وصل کرد. ISPها به ISPهای بزرگ تر وصل می شوند و ISPهای بزرگ تر یک ستون فقراتِ (Backbones) فیبر نوری را برای یک کشور یا ناحیه برقرار می کنند. ستون های فقرات در سراسر دنیا از طریق فیبر نوری، کابل زیر دریا یا ماهواره به هم متصل هستند.
مکان های عمومی که از اینترنت در آن ها استفاده می شود شامل کتابخانه ها و کافی نت ها هستند. جایی که کامپیوتر متصل به اینترنت قابل دسترس است. همچنین دسترسی به اینترنت از مکان هایی مثل سالن های فرودگاه ها امکان پذیر است. مکان هایی که باید ایستاده و سریع کار با اینترنت را انجام داد به نام های گوناگونی معروف هستند مثل کیوسک عمومی اینترنت، پایانه دسترسی عمومی یا تلفن پولی وب.
هم اکنون سامانه وای-فای می تواند امکان دسترسی به اینترنت را به صورت بی سیم فراهم کند. این سیستم یا هات اسپات (وای-فای) می تواند به صورت رایگان برای همه یا برای ثبت نام کنندگان یا به صورت اشتراکی باشد. در این سیستم که در پی آن به عنوان مثال کافی نت Wi-Fi به وجود می آید افراد می بایست رایانه ای که قابلیت اتصال به شبکه محلی بی سیم را دارد را با خود همراه داشته باشند. هات اسپات (وای-فای) به محدوده مکانی خاصی وابسته نیست و می تواند در یک فضای باز و در یک پارک یا منطقه مرکزی شهر قابل دسترس باشد. تلاش برای تشکیل این شبکه ها در نهایت به تشکیل مجمع شبکه های بی سیم منجر شده است.