شخاییدن

( مصدر ) ( شخایید شخاید خواهد شخایید بشخا شخاینده شخاییده ) ۱ - خراشیدن ریش کردن . ۲ - خلانیدن فرو کردن ( سوزن و نشتر ) .

(شَ دَ ) (مص م . ) ۱ - خراشیدن . ۲ - خلانیدن ، فرو کردن .

شخاییدن. [ ش َ دَ ] ( مص ) ریش کردن. خلانیدن. خراشیدن. ( برهان ). ریش کردن. ( از فرهنگ رشیدی ). ریش کردن. خلیدن. ( فرهنگ سروری ). به دندان ریش کردن. ( صحاح الفرس ) :
سواران خفته و این اسب بر سرْشان همی تازد
که نه کس را بکوبد سر نه کس را روی بشْخاید.

شخائیدن. [ ش َ دَ ] ( مص ) شخاییدن. خلانیدن. ( صحاح الفرس ). ریش کردن. خلاییدن. خراشیدن. ( آنندراج ).

۱. خراشیدن، ریش کردن: چو بشنید شاه آن پیام نهفت / ز کینه لب خود شخایید و گفت (لبیبی: شاعران بی دیوان: ۴۷۸ ).
۲. خلانیدن.