عتیب

۱ - ( مصدر ) خشم گرفتن . ۲ - ناز کردن. ۳ - ملامت کردن . ۴ - ( اسم ) قهر غضب . ۵ - ملامت . یا عتاب وخطاب . سرزنش ملامت .
پدر قبیله ایست از یمن

(عَ ) نک عتاب .

عتیب. [ ع ِ ] ( ع اِمص ) ممال ِ عتاب :
در یک سخن آن همه عتیبش بین
در یک نظر آن همه فریبش بین.خواجه کز مهر با شکیب آمد
باسهی سرو در عتیب آمد.رومیانه روی دارد زنگیانه زلف و خال
و آن کمان ابروانش بین که باشد پر عتیب.

---

عتیب. [ ع َ ] ( اِخ )پدر قبیله ای است از یمن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).

۱. ملامت، سرزنش: مکن با من ناشکیبا عتیب / که در عشق صورت نبندد شکیب (سعدی۱: ۱۰۲ ).
۲. خشم.