غریویدن

( مصدر ) ۱ - غریو کردن فریاد زدن آواز بلند برداشتن ۲ - نالیدن و گریستن زاری کردن .

(غَ دَ ) (مص ل . ) ۱ - فریاد زدن . ۲ - نالیدن و گریستن .

غریویدن. [غ ِ ری دَ ] ( مص ) فریاد زدن. شور و غوغا کردن. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ). آواز بلند برداشتن. ( فرهنگ خطی متعلق به کتابخانه لغت نامه ). غریو کردن :
غریویدن آمد ز توران سپاه
ز سر برگرفتند گردان کلاه.شد آن انجمن زار و گریان بر او
برآمد غریویدن های و هو.برآمد ده و افکن و گیر و رو
غریویدن کوس و پیکار و غو.طپانچه همی کوفت بر روی و چشم
غریوید بسیار ازدرد و خشم.غریویدن کوس گردون شکاف
زمین را برافکند پیچش به ناف. || نالیدن. زاری کردن. گریستن :
غریوید بسیار و بردش نماز
بپرسیدش از رنجهای دراز.غریویدن چنگ و بانگ رباب
برآمد ز ایوان افراسیاب.غریوید یوسف دگرباره زار
بغلطید بر خاک چون کشته مار.به مهر دلش تنگ در بر گرفت
وزآن پس غریویدن از سر گرفت.غریویدن آن فروزان چراغ
همی کرد یعقوب را دل به داغ.

بانگ برآوردن، فریاد زدن، خروشیدن: غریویدن کوس گردون شکاف/ زمین را برافکند پیچش به ناف (نظامی۵: ۹۶۷ )، خرامان غریوید و بردش نماز / بپرسیدش از رنج های دراز (فردوسی: ۲/۳۹ ).