صهیل

( اسم ) آوازاسب .

(صَ ) [ ع . ] (اِ. ) آواز اسب .

صهیل. [ ص َ ] ( ع اِ ) بانگ اسپ. ( منتهی الارب ). آواز اسب. ( مهذب الاسماء ) ( غیاث اللغات ). شیهه. شنه. صهال. || ( مص ) بانگ کردن اسب. ( منتهی الارب ) ( تاج المصادر بیهقی ) ( مصادر زوزنی ) ( دهار ) :
کوس تو کرده ست بر هر دامن کوهی غریو
اسب تو کرده ست بر هر خانه ریگی صهیل.در زغن هرگز نباشد فن اسب راهوار
گرچه باشد چون صهیل اسب آواز زغن.از آنکه آتش تیغو صهیل مرکب تو
دو چشم حاسد کور و دو گوش کر دارد.صریر خامه مصری میانه توقیع
صهیل ابرش تازی میانه هیجا.ز انبوه مرد و صهیل ستور
جهان را شده گوش کر چشم کور.

= شیهه