ماوی

ماوا، جایگاه
( اسم ) ماوی : گفت : آری گفت آن شر نیستی که فسون غیب را ماویستی . ( مثنوی )
دهی از دهستان افشار شهرستان همدان

ماوی. [ وی ی ] ( ع اِ ) ج ِ ماویَّه.( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). رجوع به ماویة شود.

---

ماوی. [ وی ی ] ( ع ص نسبی ) منسوب به ماء. مائی. ( از منتهی الارب ). نسبت است به ماء. مائی. ماهی . ( از اقرب الموارد ). و رجوع به ماء شود.

---

ماوی. ( اِخ ) دهی از دهستان بهمئی سردسیر است که در بخش کهکیلویه شهرستان بهبهان واقع است و 250 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6 ).

---

مأوی. [ م َءْ وا / م َءْ وی ] ( ع اِ ) پناه جای و جایی که شب و روز باشش درآن کنند. ( منتهی الارب ). پناه جای و جایی که شب و روز در آن زیست کنند. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). پناهگاه. جایگاه مأمن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). جای برگشتن یعنی خانه خود. ( غیاث ) :
اگرچه طایفه ای در حریم کعبه ملک
ورای پایه خود ساختند ماوی را.ز روزگار بدین روز گشته ام خرسند
وداع کرده بکلی دیار و مأوی را.گفتم اندر حرم وصل توأم مأوی بود
گفت اندر حرم شاه که را باشد بار.گفت آری گفت آن شرنیستی
که فسون غیب را مأویستی.- جنت مأوی ؛ طبقه پنجم از طبقات بهشت. پنجم از بهشتهای هشتگانه :
برشوند از پل آتش که اثیرش خوانند
پس سر مائده جنت مأوی بینند.در بارگاه صاحب معراج هر زمان
معراج دل به جنت مأوی برآورم. || محل زیست هر حیوانی. ( ناظم الاطباء ).
- مأوی الابل ؛ جای باش شتران در شب. ( ناظم الاطباء ).
- مأوی الغنم ؛ جایی که گوسپندان شب در آن خوابند. ( ناظم الاطباء ).

---

مأوی. [ م َءْ وا ] ( اِخ ) دهی از دهستان افشار است که در بخش اسدآباد شهرستان همدان واقع است و 151 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5 ).