خودکفایی

خودکفایی (به انگلیسی: Self-sufficiency)، به حالتی اشاره دارد که در آن اجبار به هیچ کمک خارجی، حمایت، یا تعاملی برای بقا نیاز نباشد؛ بنابراین خودکفایی نوعی از خودمختاری شخصی یا جمعی است. در مقیاس بزرگ، به حالت اقتصادی کاملاً خودکفا که با جهان خارج تجارتی ندارد، خودبسندگی گفته می شود.
شیوه هایی که خودکفایی را ممکن می سازد یا بدان کمک می کند شامل ساختمان خودگردان، کشت پایا (permaculture)، کشاورزی پایدار، یا انرژی تجدیدپذیر است.
خودکفایی به عنوان یک هدف، در زمان مرکانتالیست ها در سده های ۱۷ و ۱۸ میلادی مورد توجه بود و با ظهور علم اقتصاد و پیدایش اقتصاد دانان کلاسیک، به حاشیه رفت. کسانی چون ریکاردو اثبات کردند که تجارت و دادوستد باعث افزایش رفاه برای هر دو سو خواهد شد. موضوع جالب این بود که آن ها نشان دادند حتی اگر در کشوری امکان تولید ارزان تر همهٔ کالاها نسبت به کشور دیگری وجود داشته باشد، باز هم همچنان امکان رسیدن به رفاه بیش تر برای آن ها ممکن است.
هرچند خودکفایی معمولاً به میزان تولید داخلی وابسته است، اما بر پایهٔ برخی نظریات، علاوه بر آن، به قابلیت و توانایی کشور در واردات محصولات راهبردی در شرایط مطلوب اقتصادی نیز وابسته است. بنابه باور شماری از کارشناسان در بی بی سی فارسی، حداقل در خصوص برخی «کالاهای استراتژیک»، رسیدن به خودکفایی و قطع وابستگی به دیگران اهمیت بسیاری دارد و اقتدار ملی را برای آن کشور به ارمغان می آورد.

خودکفایی (self-sufficiency)
وضعیتی که در آن، فرد یا گروه، اتکایی به خارجی ها ندارند. خودکفایی اقتصادی به این معناست که هیچ مبادله ای بین فرد یا گروه با دیگران صورت نمی گیرد. اگر اقتصادی خودکفا باشد، صادرات یا وارداتی ندارد. مثلاً، اگر خانواده ای بخواهد خودکفا باشد، باید مواد غذایی، پوشاک و خدمات مورد نیازش را خود تولید کند. در اقتصاد جدید خودکفایی وجود ندارد، زیرا تخصص و تقسیم کار اشخاص را قادر می کند تا سطح زندگی بسیار بالاتری در مقایسه با وضعیت خودکفایی داشته باشند.