خورشگر

( صفت ) آشپز خوالیگر طباخ .

خورشگر. [ خوَ / خ ُ رِ گ َ ] ( ص مرکب ) آشپز. طباخ. ( ناظم الاطباء ). خوالیگر. خوالگر. دیگ پز. باورچی. خورده پز. مطبخی. خوالگیر. پزنده. خوراک پز. ( یادداشت مؤلف ) :
خورشگر بدیشان بزی چند و میش
بدادی و صحرا نهادیش پیش.خورشگر برآمیخت با شیر زهر
بداندیش را باد از این زهر بهر.چنان بد که هر شب دو مرد جوان
چه کهتر چه از تخمه پهلوان
خورشگر ببردی به ایوان شاه
وز او ساختی راه درمان شاه.

= آشپز: ز هر گوشت از مرغ و از چارپای / خورشگر بیاورد یک یک به جای (فردوسی: ۱/۴۹ ).