خواهشگری

۱ - خواهش درخواست . ۲ - شفاعت میانجیگری .
شفاعت ذرع

( ~. گَ ) (حامص . ) شفاعت .

خواهشگری. [ خوا / خا هَِ گ َ ] ( حامص مرکب ) شفاعت. ذرع. توسط. ( ناظم الاطباء ) ( یادداشت بخط مؤلف ) :
که خواهشگری کن بنزیک شاه
ز کردار ما تا ببخشد گناه.دلیران ایران بماتم شدند
پر از غم بدرگاه رستم شدند.بپوزش که این ایزدی کار بود
که را بودآهنگ جنگ فرود
تو خواهشگری کن بنزدیک شاه
مگر سر بپیچدز کین سپاه.تو خواهشگری کن مرا زو بخواه
همه راستی جوی و بنمای راه.چو چاره نبد شهری و لشکری
گرفتند زنهار و خواهشگری.زمین را ببوسم بخواهشگری
مگر دور گردد شه از داوری.شه شهر با شهرگان دیار
بخواهشگری شد بر شهریار. || تمنی. التماس. تقاضا. درخواست از نهایت عجز و لابه :
من آیم به پیشت بخواهشگری
نمایم فراوان ترا کهتری.همی گشت گردش بروز و بشب
بخواهشگری تیز بگشاده لب.به پیش نیا شد بخواهشگری
وز او خواست دستوری و یاوری.بخواهشگری زو درآویخت پیر
کز ایدر مرو امشب آرام گیر.پلنگ از نهیب سنانت بخواهد
بخواهشگری بال و پر از کبوتر.خواهشگریی بدست بوسی
میکرد زبهر آن عروسی.چو دارا شنید این دم دلنواز
بخواهشگری دیده را کرد باز. || دعا. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
بخواهشگری تیز بشتافتم
کنون آنچه جستم همه یافتم.

۱. درخواست.
۲. شفاعت، میانجی گری.