خوش اواز

( خوش آواز ) ( صفت ) آنکه ( شخص یا پرده ) آواز نیک دارد خوشخوان .

( خوش آواز ) خوش آواز. [ خوَش ْ / خُش ْ ] ( ص مرکب ) خوش صدا. خوش الحان. خوش نغمه. خوش نوا. ( یادداشت مؤلف ) : و چون سخن گوید خوش سخن و خوشگوی و خوش زبان و خوش آواز باشد. ( ترجمه طبری بلعمی ).
یکی پای کوب و دگر چنگ زن
سدیگر خوش آواز و انده شکن.بیارید گویا منادی گری
خوش آواز وز نامداران سری.برفتی خوش آواز گوینده ای
خردمند و درویش جوینده ای.مجلس نیکو آراستند و غلامان ماهرویان بسیار ایستاده و مطربان همه خوش آواز در میان. ( تاریخ بیهقی ).
چو در سبزکله خوش آواز راوی
سراینده بلبل ز شاخ صنوبر.ز گنبد چو یک رکن گردد خراب
خوش آواز را ناخوش آید جواب.زآن هر دو بریشم خوش آواز
برساز بسی بریشم ساز.مرغ ز داود خوش آوازتر
گل ز نظامی شکراندازتر.سدیگر خوش آوازی و بانگ رود
که از زهره خوشتر سراید سرود.مغنی بیا چنگ را ساز کن
بگفتن گلو را خوش آواز کن.ای دریغا مرغ خوش آواز من
ای دریغا همدم و همراز من.چهارم خوش آوازی که بحنجره داودی آب را از جریان... بازدارد. ( گلستان ). خطیبی کریه الصوت خود را خوش آواز پنداشتی. ( گلستان ).
بنال بلبل مستان که بس خوش آوازی.روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی
بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را.ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم.- ناخوش آواز ؛ کریه الصوت. بدصوت : ناخوش آوازی ببانگ بلند قرآن همی خواند. ( گلستان ).
خدای این حافظان ناخوش آواز
بیامرزاد اگر ساکن بخوانند. || نرم سخن. ملایم گوی. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
چو بشنید بهرام ازاو بازگشت
که بدساز دشمن خوش آواز گشت.

( خوش آواز ) دارای آواز و صدای خوشایند و دل نشین.