خوش لهجه

( صفت ) ۱ - کسی که طرز بیانش دلپسند باشد . ۲ - آنکه سخنش مطبوع باشد خوش زبان .

خوش لهجه. [ خوَش ْ / خُش ْ ل َ ج َ / ج ِ ] ( ص مرکب ) خوش زبان. آنکه سخن وی آشکارا بود و در هم نباشد. آنکه سخنش بواسطه اداءخوب شیرین و مطبوع است. ( ناظم الاطباء ) :
آب حیوانش ز منقار بلاغت می چکد
طوطی خوش لهجه یعنی کلک شکرخای تو.ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم.

دارای لهجۀ زیبا.