فیلم سه بعدی

فیلم سه بعدی یک نوع سینمای پویاست که با خطای دید عمیق بر درک بصری تأثیر می گذارد که شامل تصویر برداری سه بعدی با تصویربرداری دو دوربین به منظور شبیه سازی نوع و جهت دید انسانی با کمک دو لنز چشمی به وجود می آید. این نوع تصویر برداری با دو دوربین با کمک کامپیوتر نیز ایجاد می شود و با کمک جلوه های ویژه مخصوص سخت افزاری یا چشم افزاری خطای دید سطح و عمق یا دور و نزدیکی در تصاویر قابل رویت می شود.
تلویزیون سه بعدی
صفحه نمایش سه بعدی
برجسته بینی
فیلم چهار بعدی
فهرست فیلم های سه بعدی
فیلم سه بعدی از سال ۱۸۹۰ تا ۲۰۱۰ میلادی وجود داشته، اما تا حد زیادی به دلیل هزینه های فراوان و زمان تولید طولانی به فراموشی سپرده شده بود، اما بعد از وقفه ای کوتاه در ۱۹۰۰ توسط شرکتهای آی مکس و دیزنی تا حدی به این سینما پرداخته شد و در فاصلهٔ سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۹ موفقیت های بیشتری کسب کردند و این اتفاق بزرگ ساخت فیلم های سه بعدی با موفقیت های بزرگتر را رقم زد؛ و این موفقیت باری دیگر در دسامبر ۲۰۰۹ با آواتار به اوج خود رسید.
تصاویر برجسته اولین روش نمایش و ارائهٔ بصری بوده که با کمک دوربین و عینک های برجسته نما در بین عموم مردم رواج پیدا کرد، اما نه به منظور سینمایی بلکه برای استفاده از کتابهای مصور سه بعدی و تک تصاویر تزئینی.
برای ارائه تصویر پویای برجسته، آن دو تصویر علاوه بر اینکه تفاوت دارند باید توسط فیلتر دو قطبی ساز هماهنگ شود. کاربر فنی یا حتی مخاطب عامی که از این عینک های کم هزینه استفاده می کند فقط فرایند به وجود آمده از این دو فیلتر را مشاهده می کند به این صورت که هر فیلتر تصویر با ارتفاعات سطحی هماهنگ با رنگ خود لنز را پالایش می کند و مرحلهٔ بعدی با کمک زاویهٔ میانی دو چشم و جهت حرکت تصویر انجام می پذیرد که معمولاً با جهت حرکت عقربه های ساعت / جهت ساعت گرد یکسان می باشد. اما این در صورتی است که با توجه به حرکت یا سکون تصاویر برجسته چه در جهت ساعت گرد یا مخالف آن و حتی افقی یا عمودی بودن آن مغایر نیست و عملیات فوق انجام می شود تا تصویر مورد نظر حجمی و بُعد دار نمایش پیدا کند.