عتبی

عتبی . [ ع ُ با ] (ع اِمص ) خشنودی و رضا. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد).

عتبی . [ ع ُ ] (اِخ ) اسعدبن مسعودبن علی بن محمدبن حسن عتبی مکنی به ابوابراهیم عالم ، شاعر و منشی دوره ٔ سلجوقیان و غزنویان بود. به سال 404 هَ . ق . متولد شده است و تا اواخر ایام نظام الملک میزیسته و تاریخ وفاتش به درستی معلوم نیست . (از ریحانة الادب ج 3 ص 67).

عتبی . [ ع ُ ] (اِخ ) رجوع به محمدبن احمد عتبی شود.

عتبی . [ ع ُ ] (اِخ ) محمدبن عبداﷲ یا عبیداﷲبن عمرو یا عمربن معاویةبن عمروبن عتبةبن ابی سفیان صخربن حرب بن امیةبن عبدشمس قرشی اموی بصری المنشاء بغدادی المسکن و مدفن . ادیبی فصیح اللسان از افاضل و از شعراء مشهور عرب است . از تألیفات اوست الاخلاق . اشعار الاعاریب . اشعارالنساء. الخیل . الذبیح . وی به سال 228 هَ . ق . به بغداد درگذشت . (از ریحانة الادب ج 3 ص 68). زرکلی بنقل از ابن ندیم وفات او را به سال 228 هَ . ق . نوشته است .

عتبی . [ ع ُ ](اِخ ) محمدبن عبدالجبار. رازی الاصل خراسانی النشاءةاست . مکنی به ابونصر از نویسندگان و شاعران قرن پنجم هجری است . اصل او از ری بود و در خراسان نشأت یافت و در نیشابور سکونت جست . او راست : تاریخ آل سبکتکین یا تاریخ عتبی که به تاریخ یمینی مشهور است یمینی آن را شرح کرده و جرزمانی به فارسی درآورده است به سال 427 هَ . ق . درگذشت . (از ریحانة الادب ج 3 ص 68).