ابن محمد ترمذی مکنی به ابوالحسن و مشهور به منجیک شاعر شهیر نیمه دوم قرن چهارم هجری وی بعد از دقیقی شاعر در دبار چغانیان بسر میبرد و مداح آنان بخصوص امیر طاهر بن فضل بن محمد محتاج چغانی و امیر ابوالمظفر فخرالدوله احمد بن محمد چغانی بوده است او شاعری زبان آور وسخن پرداز و نیکو خیلا و بلیغ و نکته دان بود و علاوه بر آن در هجو و هزل نیز سر آمد شاعران عهد خود شمرده میشد
علی ترمذی
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
علی ترمذی. [ ع َ ی ِ ت ِ م َ ] ( اِخ ) ابن رزین ترمذی خراسانی ، مکنّی به ابوالحسن. اصل او از ترمذبود و برخی او را هراتی دانند. وی استاد ابوعبداﷲ مغربی و مصاحب حسن بصری بود و مدت صدوبیست سال عمر کرد و در 225 هَ. ق. درگذشت و در جبل الطور در کنار قبر ابوعبداﷲ مغربی دفن شد. ( از صفةالصفوة ج 4 ص 140 ).
علی ترمذی. [ ع َ ی ِ ت ِ م َ ] ( اِخ ) ابن محمد ترمذی ، مکنّی به ابوالحسن و مشهور به منجیک. شاعر شهیر نیمه دوم قرن چهارم هجری. وی بعد از دقیقی شاعر، در دربار چغانیان به سر می برد و مداح آنان بخصوص امیر طاهربن فضل بن محمدبن محتاج چغانی و امیر ابوالمظفر فخرالدوله احمدبن محمد چغانی بوده است. او شاعری زبان آور و سخن پرداز و نیکوخیال و بلیغ و نکته دان بود و علاوه بر آن در هجو و هزل نیز سرآمد شاعران عهد خود شمرده می شد. دیوان وی در قرن پنجم در ایران مشهور و مورد استفاده اهل شعر و ادب بود چنانکه ناصرخسرو داستان استفاده قطران شاعر را از آن دیوان درسفرنامه خود آورده است. رجوع به منجیک ترمذی و مآخذ ذیل شود: تاریخ ادبیات در ایران چ صفا ج 1 ص 382. لباب الالباب عوفی ج 2 ص 13. مجمعالفصحای هدایت ج 1 ص 506.
علی ترمذی. [ ع َ ی ِ ت ِ م َ ] ( اِخ ) ابن محمد ترمذی ، مکنّی به ابوالحسن و مشهور به منجیک. شاعر شهیر نیمه دوم قرن چهارم هجری. وی بعد از دقیقی شاعر، در دربار چغانیان به سر می برد و مداح آنان بخصوص امیر طاهربن فضل بن محمدبن محتاج چغانی و امیر ابوالمظفر فخرالدوله احمدبن محمد چغانی بوده است. او شاعری زبان آور و سخن پرداز و نیکوخیال و بلیغ و نکته دان بود و علاوه بر آن در هجو و هزل نیز سرآمد شاعران عهد خود شمرده می شد. دیوان وی در قرن پنجم در ایران مشهور و مورد استفاده اهل شعر و ادب بود چنانکه ناصرخسرو داستان استفاده قطران شاعر را از آن دیوان درسفرنامه خود آورده است. رجوع به منجیک ترمذی و مآخذ ذیل شود: تاریخ ادبیات در ایران چ صفا ج 1 ص 382. لباب الالباب عوفی ج 2 ص 13. مجمعالفصحای هدایت ج 1 ص 506.
علی ترمذی . [ ع َ ی ِ ت ِ م َ ] (اِخ ) ابن رزین ترمذی خراسانی ، مکنّی به ابوالحسن . اصل او از ترمذبود و برخی او را هراتی دانند. وی استاد ابوعبداﷲ مغربی و مصاحب حسن بصری بود و مدت صدوبیست سال عمر کرد و در 225 هَ . ق . درگذشت و در جبل الطور در کنار قبر ابوعبداﷲ مغربی دفن شد. (از صفةالصفوة ج 4 ص 140).
علی ترمذی . [ ع َ ی ِ ت ِ م َ ] (اِخ ) ابن محمد ترمذی ، مکنّی به ابوالحسن و مشهور به منجیک . شاعر شهیر نیمه ٔ دوم قرن چهارم هجری . وی بعد از دقیقی شاعر، در دربار چغانیان به سر می برد و مداح آنان بخصوص امیر طاهربن فضل بن محمدبن محتاج چغانی و امیر ابوالمظفر فخرالدوله احمدبن محمد چغانی بوده است . او شاعری زبان آور و سخن پرداز و نیکوخیال و بلیغ و نکته دان بود و علاوه بر آن در هجو و هزل نیز سرآمد شاعران عهد خود شمرده می شد. دیوان وی در قرن پنجم در ایران مشهور و مورد استفاده ٔ اهل شعر و ادب بود چنانکه ناصرخسرو داستان استفاده ٔ قطران شاعر را از آن دیوان درسفرنامه ٔ خود آورده است . رجوع به منجیک ترمذی و مآخذ ذیل شود: تاریخ ادبیات در ایران چ صفا ج 1 ص 382. لباب الالباب عوفی ج 2 ص 13. مجمعالفصحای هدایت ج 1 ص 506.
کلمات دیگر: