کلمه جو
صفحه اصلی

بدح

فرهنگ فارسی

بداح .

لغت نامه دهخدا

بدح . [ ب َ ] (ع اِ) نوعی ازماهی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از معجم متن اللغة). || علانیة. (آنندراج ) (معجم متن اللغة): فعل فلان کذا بدحاً؛ علانیه کرد فلان آن کار را. (ناظم الاطباء). قطعه بدحاً؛ ای علانیةً. (منتهی الارب ).


بدح. [ ب َ ] ( ع اِ ) نوعی ازماهی. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از معجم متن اللغة ). || علانیة. ( آنندراج ) ( معجم متن اللغة ): فعل فلان کذا بدحاً؛ علانیه کرد فلان آن کار را. ( ناظم الاطباء ). قطعه بدحاً؛ ای علانیةً. ( منتهی الارب ).

بدح. [ ب َ ] ( ع مص )دریدن. ( آنندراج ). شکافتن. ( تاج المصادر بیهقی ). || زدن بعصا. ( آنندراج ). بچوب زدن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( المصادر زوزنی ). و رجوع به بدوح شود.

بدح. [ ب ِ ] ( ع اِ ) فضای فراخ. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). ج ، بِداح. ( منتهی الارب ).

بدح. [ ب ُ دُ ] ( ع اِ ) ج ِ بَداح. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). و رجوع به بداح شود.

بدح . [ ب َ ] (ع مص )دریدن . (آنندراج ). شکافتن . (تاج المصادر بیهقی ). || زدن بعصا. (آنندراج ). بچوب زدن . (تاج المصادر بیهقی ) (المصادر زوزنی ). و رجوع به بدوح شود.


بدح . [ ب ِ ] (ع اِ) فضای فراخ . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ج ، بِداح . (منتهی الارب ).


بدح . [ ب ُ دُ ] (ع اِ) ج ِ بَداح . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و رجوع به بداح شود.



کلمات دیگر: