که دم و نفس صافی و پاک دارد
روشن نفس
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
روشن نفس. [ رَ / رُو ش َ ن َ ف َ ] ( ص مرکب ) که دم و نفس صافی و پاک دارد. که نفس گرم و گیرا و مؤثر دارد :
در ایام سلطان روشن نفس
نبیند دگر فتنه بیدار کس.
بتندی برآشفت کای تکله بس.
در ایام سلطان روشن نفس
نبیند دگر فتنه بیدار کس.
سعدی ( بوستان ).
چو بشنید دانای روشن نفس بتندی برآشفت کای تکله بس.
سعدی ( بوستان ).
کلمات دیگر: