که هوای روشن دارد . که دارای هوای صاف و روشن است .
روشن هوا
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
روشن هوا. [ رَ / رُو ش َ هََ ] ( ص مرکب ) که هوای روشن دارد. که دارای هوای صاف و روشن است :
که شهری خنک بود و روشن هوا
از آنجا گذشتن نبودی روا.
که شهری خنک بود و روشن هوا
از آنجا گذشتن نبودی روا.
فردوسی.
کلمات دیگر: