دوره ادو (به ژاپنی: 江戸時代, Edo jidai) بخشی از تاریخ دوران پیشامدرن ژاپن است که از سال ۱۶۰۳ تا ۱۸۶۸ میلادی را در بر می گیرد. این دوره همچنین با نام دوره توکوگاوا نیز شناخته می شود.
پارینه سنگی ۳۵٬۰۰۰–۱۴٬۰۰۰ ق.م.
دوره جومون ۱۴٬۰۰۰–۴۰۰ ق.م.
دوره یایویی ۴۰۰ ق.م. – ۲۵۰ م
دوره کوفون ۲۵۰–۵۳۸
دوره آسوکا ۵۳۸–۷۱۰
دوره نارا ۷۱۰–۷۹۴
دوره هی آن ۷۹۴–۱۱۸۵
دوره کاماکورا۱۱۸۵–۱۳۳۳
تجدید حیات کن مو۱۳۳۳–۱۳۳۶
چندین قرن پیش از آن، شوگون سالاری کاماکورا شانه به شانهٔ دربار امپراتوری ژاپن به حکمرانی مشغول بود. اما در شگون سالاری توکوگاوا دیگر رقیبی برای جنگسالاران (طبقهٔ بوشی bushi) باقی نمانده بود. در پایه گذاری شوگون سالاری توکوگاوا، توکوگاوا ایه یاسو بیشترین بهره را از تلاش های اودا نوبوناگا و تویوتومی هیده یوشی برد و حکومتی را سامان داد که پانزده نسل قدرت را در اختیار داشت. او مرکز فرمانروایی خود را ادو (توکیوی امروزی) قرار داد. در این دوره کشور در میان دویست دای میو تقسیم شده بود. در دوره ادو ساموراییها بالاتر از کشاورزان و صنعتگران و بازرگانان، که مردم عادی به شمار می آمدند، قرار گرفتند. شوگون سالاران ادو تحت عنوان تجمل ستیزی قانون هایی را علیه مدل مو، لباس و آویزه های اضافی به تصویب رساندند. برای جلوگیری از شورش دای میوها، از آن ها خواسته شد تا خانه هایی پرهزینه و تجملاتی در ادو دایر کنند و به صورت نوبتی در این منزل ها اقامت گزینند.
ایه یاسو نیز همچون تویوتومی هیده یوشی دادوستد با خارجیان را تشویق می کرد. با این همه نسبت به آنان بدگمان بود. ایه یاسو مایل بود ادو را به بندرگاهی عمده تبدیل کند اما وقتی متوجه شد که اروپاییها بندر کیوشو را ترجیح می دهند و چینی ها نیز تمایلی به برقراری ارتباط تجاری رسمی با ژاپن ندارند، تصمیم به اداره دادوستد موجود گرفت و تنها به بعضی از بندرها اجازه داد تا شماری از کالاهای تعیین شده را خرید و فروش کنند.
آغاز دوره ادو هم زمان با آخرین دهه از دوره تجاری نان بان بود. در طول دوره نان بان رابطه تجاری و مذهبی با قدرت های اروپایی قوی تر از همیشه بود. در این زمان استبداد نظامی توکوگاوا با مشکل تازه ای به نام مسیحیت روبرو شد و در صدد کنترل دای میوهای مسیحی و روابط تجاری آن ها با اروپایی ها برآمد. به خدمتکاران و ساکنان زمین های توکوگاوا فرمان داده شد تا مسیحیت را انکار کنند. رفته رفته تجارت خارجی با محدودیت های بیشتری روبرو شد و سرانجام سیاست ساکوکو (بستن مرزها) اعمال شد.
پارینه سنگی ۳۵٬۰۰۰–۱۴٬۰۰۰ ق.م.
دوره جومون ۱۴٬۰۰۰–۴۰۰ ق.م.
دوره یایویی ۴۰۰ ق.م. – ۲۵۰ م
دوره کوفون ۲۵۰–۵۳۸
دوره آسوکا ۵۳۸–۷۱۰
دوره نارا ۷۱۰–۷۹۴
دوره هی آن ۷۹۴–۱۱۸۵
دوره کاماکورا۱۱۸۵–۱۳۳۳
تجدید حیات کن مو۱۳۳۳–۱۳۳۶
چندین قرن پیش از آن، شوگون سالاری کاماکورا شانه به شانهٔ دربار امپراتوری ژاپن به حکمرانی مشغول بود. اما در شگون سالاری توکوگاوا دیگر رقیبی برای جنگسالاران (طبقهٔ بوشی bushi) باقی نمانده بود. در پایه گذاری شوگون سالاری توکوگاوا، توکوگاوا ایه یاسو بیشترین بهره را از تلاش های اودا نوبوناگا و تویوتومی هیده یوشی برد و حکومتی را سامان داد که پانزده نسل قدرت را در اختیار داشت. او مرکز فرمانروایی خود را ادو (توکیوی امروزی) قرار داد. در این دوره کشور در میان دویست دای میو تقسیم شده بود. در دوره ادو ساموراییها بالاتر از کشاورزان و صنعتگران و بازرگانان، که مردم عادی به شمار می آمدند، قرار گرفتند. شوگون سالاران ادو تحت عنوان تجمل ستیزی قانون هایی را علیه مدل مو، لباس و آویزه های اضافی به تصویب رساندند. برای جلوگیری از شورش دای میوها، از آن ها خواسته شد تا خانه هایی پرهزینه و تجملاتی در ادو دایر کنند و به صورت نوبتی در این منزل ها اقامت گزینند.
ایه یاسو نیز همچون تویوتومی هیده یوشی دادوستد با خارجیان را تشویق می کرد. با این همه نسبت به آنان بدگمان بود. ایه یاسو مایل بود ادو را به بندرگاهی عمده تبدیل کند اما وقتی متوجه شد که اروپاییها بندر کیوشو را ترجیح می دهند و چینی ها نیز تمایلی به برقراری ارتباط تجاری رسمی با ژاپن ندارند، تصمیم به اداره دادوستد موجود گرفت و تنها به بعضی از بندرها اجازه داد تا شماری از کالاهای تعیین شده را خرید و فروش کنند.
آغاز دوره ادو هم زمان با آخرین دهه از دوره تجاری نان بان بود. در طول دوره نان بان رابطه تجاری و مذهبی با قدرت های اروپایی قوی تر از همیشه بود. در این زمان استبداد نظامی توکوگاوا با مشکل تازه ای به نام مسیحیت روبرو شد و در صدد کنترل دای میوهای مسیحی و روابط تجاری آن ها با اروپایی ها برآمد. به خدمتکاران و ساکنان زمین های توکوگاوا فرمان داده شد تا مسیحیت را انکار کنند. رفته رفته تجارت خارجی با محدودیت های بیشتری روبرو شد و سرانجام سیاست ساکوکو (بستن مرزها) اعمال شد.
wiki: دوره ادو